Polis ve kapanan kapı

Konsolosluk baskını olarak anılsa da Türk güvenlik güçlerine yönelik bir saldırı görünümünde.

Belki de, “Bir taşla iki kuş”. Olayın her yönüyle bir terör hareketi olduğu belli.

"Yaralı polise konsolosluk kapısı açılmadı."

"Yaralı polis, hastaneye ziyarete gelen amirine durumu üzgün bir şekilde anlattı."

"Yaralı polis, hastaneye gönderilen konsolosluk çiçeğini geri gönderdi."

Siz kendinizi o yaralanan polis yerine koyun;

Güvenliğini sağlamak için gece gündüz kapısında can siperane nöbet tuttuğunuz bir yerde, aniden çatışmaya giriyor, ortalık birden cehenneme çevriliyor ve o sırada yaralanıyorsunuz , nerenizden yaralandığınızı bile bilemeden can havliyle güvenliğini sağladığınız kapıya yöneliyorsunuz , kapı “çat” yüzünüze kapanıyor ve tekrar ateşle baş başa kalıyor, “mucize eseri” yaralı bir şekilde kurtuluyorsunuz.

Sonunda ne düşünürsünüz?

İnsana verilen değeri mi?

Nankörlük mü?

Tekniğin sırt dönmesini mi?

Verdiğiniz emeği ve içten samimiyetinizi mi?

Bu konularda doğu ve batı düşüncesi ya da davranışı aynı değil.Birincisi duygusal, ikincisi gerçekçi.

Ülkemizde de değişim oldukça insanlardaki duygu ve düşüncelere paralel bir şekilde davranışlar ikinciye doğru meyletmekte.

Bizim gibi duygusal toplumlarda üzücü ama, durum böyle.

Anladığımız anlamda insanlık batı toplumlarında zor. “Türk konukseverliği” gibi bir şey.

Onlara karşı aşırı iyilikseverlik bazen hakkınızda kuşku duymalarına da yol açar. Kültür farklılığından daha ziyade mekanikleşen ilişki.

Yani, yüzümüze kapanan kapılar.