- Kategori
- Edebiyat
Rayihanın Konuşması
Kahvesini yudumladı. Pencere karşısına oturmuş dışarıyı izliyordu. Her yer sessiz, ıssız, o’suz; oysa o var bir tek, kendi… Gecenin siyahlığıyla vuran rüzgâr içini ürpertti birden. Elinde tuttuğu fincanı inceledi. O serinlikte nasıl da sıcak haliyle iz yaparak geçiyordu gözünün önünden kahvenin buharı. S çizerek fısıldadı da kulağının dibine kadar geldi, sanki yol ala ala. Rayiha da kulak kabarttı ona. Söyleyecekleri olmalıydı. Eğildi ruhuyla, dinledi özüyle. Açtı kendi de kalbinin en derinlerini. Bir o vardı şimdi bir de buharın sesi.
“İhtimaller denizinde boğuluyorum ey sen
Duyuyor musun beni sahiden
Yeni ihtimallere yürümek istiyorum
Tutarsan eğer elimi, görmüyor musun en derinden…”
Ne yaptın Rayiha?
Rayiha sustu yeniden. Ama duydu aslında Fısıltı. Ben insanım. Ben sahiyim. Ben varım. Buradayım. Gerçeğim. Acziyetim duygularımın güçlülüğüyse, bunların ifadesinin güçsüzlüğüyse. Razıyım ben bu zayıflığa. Hâlbuki zor olan bu değil mi özünde. Kim yetersizliğini, zaafını zarflayıp istedikçe al oku der gibi birinin eline teslim edebilir. Neydi önemli olan, peki neydi esas değerli olan? Nelerin peşinden koşmalı? Nelere teslim olunmalı ya ney için çabalanmalı?
Sen, Rayiha?
Ah Fısıltı! Seni kaybetmekten öyle korkarım ki! Kaybederim diye dokunamıyorum da sana. Fısıltı dillendi birden, belki de bu tonunu duysalar ona fısıltı değil haykırma bile diyenler olabilirdi.
Ey Rayiha! Duy beni, dinle beni… Sen ki kıymetli, değerli, kaybetmekten korkacağın bir şey arayışındayken hep, şimdi de aradığın şeyi bulmaktan korkuyorsun. Oysaki bir gün bitecekse bile güzel anılar biriktirmeyi tercih etmiyorsun. Ey Rayiha! Bil beni, anla beni…
Ah Fısıltı! İyi hissetmek için ne yapmalıyım?
Sen Rayiha! İyi hissetmek zorunda değilsin. Delilik bu ya! Kaçma kendinden, kaçma duygundan. Neden korktuğuna bak, neden ertelediğine bak. Zıtlığın olduğu yerde demektir ki hayat var.
Ey Fısıltı! Güneşim olur musun benim? Sahilime doğar mısın her sabah... Şefkatine sarılabilir miyim? Varlığında erimek, yeniden olmak istersem kabul eder misin beni özüne…
Fısıltı sustu. Rayiha sustu. Ve iz yerini bıraktı olması gerekene…
Tükenmez kalem