Renkler anlamını yitirdiğinde

Bazen olaylar dur durak bilmeden üzerine öyle geliyor ki altında ezilip kaldığını hissediyorsun. Zaman eskiye göre yavaş ilerliyor… Mevsimler birbirine karışıyor… Metabolizman gece ve gündüzün ayrımını yapamayıp dengesiz bir hal alıyor… Aynaya baktığından her şeyden şikâyetçi, mutsuzluğundan dolayı keskinleşmiş çizgileri olan bir surat görüyorsun… Her şey seninle ters yönde ilerliyor…

Sesin daha bir sert, davranışların saldırgan ve yüzün hep asık bir ifade alıyor… Sen kendin olmaktan çıkıp yabancı bir kişiliğe dönüyorsun… Sevdiğin herkes senden uzaklaşıyor gibi geliyor… Söylediklerinden hep farklı anlamlar çıkartıyor ve bunu bir türlü geçip karşısına söyleyemiyorsun… Şimdi öyle çok ihtiyacın varken varlığına o senin ruhunda çok uzaklarda başka bir baharı yaşıyor… Karakışın senin için daim olacağını unutturmamak içinde açtığı yaranın sızlamasına sebep oluyor… Dışarıda çiçekler etrafı süsleyip, güneş ışını saçarken, içimde şiddetlenerek devam eden bir fırtına kopuyor…

Yastığına küsüyorsun mesela ya da en sevdiğin arkadaşının senden uzaklaştığını düşünüp üzülüyorsun... Hiç bir şey bulamazsan neden ellerim böyle neden kitaplarım bitmiyor diye saçma sebepler buluyorsun üzülecek… Oysa sorun ne ellerinden ne de kitaplarında… Sorun yüreğinle ruhun arasında… “ Şimdi arar” diyorsun… “O aramazsa canım arkadaşım bir mail yazar… Yok yok ben biraz yalnız kalmalıyım.. En iyisi bu… Kimse olmasın… Sessizlikte kendini korusun ki ruhum huzurunu bulsun”

Bahar geldi ya hayat renklendi diyorlar… Benim ruhumsa rengini kaybediyor… Karanlıklar hâkim oldu artık hayatıma… Gülümseyen pembe yanaklı maskemin altında kederli bir yüz var… Ruhum bu hayatta tek başına… Ben yalnız, ruhum yalnız… Çiçekleri ezilmiş, kolları kırılmış bir ağaç gibi mücadele ediyor sadece…

Hayat renklerini tek tek gösteriyor şimdi… Bense renklerin anlamını çoktan unuttum… Gökkuşağı, baharda rengârenk olan doğa ve denizin uçsuz bucaksız mavisi sadece siyah bir görüntü gözlerimde… İnancımı yitiriyor gibiyim hayata, sevdiklerime ve hayatı boyayan renklere…

Yaşam şimdi siyaha boyandı… Renklerse duvara asılmış tablolarda kaldı…

George Wesley Bellows