Resimdeki gözyaşları

Cumhuriyet kutlamalarında görkemli tabloların yanında dramatik görüntüler de yaşandı.

Yazı konusu fotoğraf, hüzün uyandırarak, sosyal medyada, öyküsüyle beraber dolaşıyor.

O bir anne, belki de bir büyükanne, kendi memleketinde, gururla kutlamak istediği “en büyük bayramda”, kanlar içinde…

Emin Çölaşan’ın dünkü yazısında söz ettiği, “gaz bombası” karşısında, çocuğun anasına sarılarak ağlamasına benzer bir tablonun mağduru…

Bu kez evlatlar bir anne için ağlamakta…

Bu hanımefendinin kürek kemiği, kolu ve kaburgaları kırılmış, iç kanaması tehlikesine karşılık hastanede tutuluyor.

Yaşadığı travmayı aşabilecek ve tam olarak sağlığına kavuşabilecek mi, belli değil.

Fakat bir şey çok açık, onu bu hale getirenlerin toplumda neden oldukları sosyal travma uzun yıllar silinmeyecek.

Hangi koruma refleksi, nasıl bir yönetim anlayışıdır, bu?.

Başkent’te -biber gazlı, basınçlı su sıkmalı, coplu- bu denli sert bir müdahaleye neden olan...

Cumhuriyet’i mi, Atatürk’ü mü, bu hanımdan, o çocuktan koruyorlardı?

Oysa o insanlar, hayatları boyunca gururla taşıyacakları bir tabloyu bölüşmek istediler,

Ancak, resimdeki gözyaşları da artık toplumundur.

Bu ayıp, bu utanç, bu vebal ise, ona neden olanların.

Umarım olan-bitenden sonra sağduyulu sonuçlar çıkarılır ve dilerim bu hanımefendi, en kısa zamanda tam olarak fiziksel sağlığına kavuşur.

Kanla, gözyaşıyla 90 sene önce, zaten sınandık…

Artık anaların, çocukların yüzlerini güldürmeye ihtiyacımız var...

Ve bir kez daha anlaşılmıştır ki:

Cumhuriyet’i birlikte yaşatmak, demokrasimizi bir arada geliştirmek zorundayız.

Bu dünyada bizlere, başka bir 29 Ekim ve başkaca bir hayat yoktur.