Rocco ve Kardeşleri ve Sen Ve Mavi Şair

Rocco, seni tanıdım, sen fazla iyisin, aptal mertebesinde...

Deniz dalgalanmış, oysa sabah bizimle şıkır şıkırdı. (Şıkır?!?)

Abini senden daha iyi tanır ve bilirim. Kardeşlerinin sözünü dinleyip onunla yollarını ayırmalıydın Rocco, yazık oldu Nadia'ya; onun bir günahı yoktu, temiz temiz sevmişti seni, sevmiştin; lakin onun değil, abinin arkasında durdun; bittin.

Denizin şu mavi bakışı yok mu, ne güzel de yakışıyor hayata.

Kar yağmıştı. Kentte yeniydiniz. Her türlü yenilgiye hazırdınız. Anne, kahvaltı hazır mı, çıkmamız gerek, karları küreleyip para kazanacağız, sonra da evimize geri döneceğiz; sonramız çok farklı olacak anne, her birimiz bir yerlere dağılıp...

Nadia, yaşamak istiyorum!...diye bağırıyordu.

Rocco, sen o sesi duyamadın, aslında sen anlayamadın yaşam nedir; kendini alıp bir yere koyamadın, önünde o vardı, o aslında iyiydi, diye diye yittin. Her vurduğun yumruk sanadır. Sen kendinde devamlı kanayacaksın.

Gökten kırmızı güller yağıyordu, Nadia öldü. Denizden karaya kıpkırkızı güller vuruyordu, dalgalar ağlıyor, gök gürlüyor, şimşek sana sana çakıyordu Rocco; yoktun!

1. Not: kendi etrafımda döndükçe mavileşiyordum; yeşilde mavi, sarıda mavi, kırmızıda mavi, morda mavi ve Rocco ve Nadia, sizde mavi!

2. Not:

Mavinin şairi ile

Güllük'te bir araya geldik

evet ortalığa ne kadar

mavi dize varsa

sabırsızca döküldü

ve çocuklar

çocukların hepsi

topladılar şiirleri

daha mavi dönerek

hayata.

ŞY.