Roket torpil!

Kalem elimde, kağıt önümde
yazmaya başlamadan seni düşündüğüm küçük zamanları seviyorum.
bu sana aşkımın en saygının değebileceği hali...
Diğer hallerimiz roket olmuş, patlatmış sendekileri , bendekileri!

Eminim can yakıyorsundur gene açık arttırdığın kötülüklerinle.
o yüzündeki saflığın şimdi nasıl kaçmış ve nerelerinde?
benimkiyle karşılaşır mı dersin?
nede olsa sen kovalamamış mıydın en son sende kalmış ifademide!!!

ama kelimelerim seni seviyor bir değişiyorlar içimden döküldüklerinde.
belkide kalemi tutan elim unutamadı bir türlü.
sana hep torpil yapıyor dokunarak geçtğin için her kelime!
ben bile vazgeçmişken senden hemde tüm sakinliğimle,
onlara ne oluyorsa bir seviniyorlar anlamlarına sessiz sessiz girdiğinde.



''sessizlikte ve sensizlikte yazmanın ayrı bir dokusu var!''

uzak olmasını istediğim...kimsenin gelemeyeceği kadar yakınım...