Ruh devinimlerim ve neden blog yazıyorum?(MİM)

*"Bu kez onunla konuşmayacağım" diye ant verdim kendime. Bıktım iki yüzlülüğünden bir gün öyle birgün böyle... nasıl bişey bu? onu hiç anlamıyorum. Gördüğümde başımı çevireceğim... hatta selam bile vermeyeceğim ya da onu artık eskisi gibi aramayacağım. O mutlaka anlayacaktır.. Hiç bana uygun bir davranış değil aslında

Yapabilir miyim ki?


Hep alttan almaktan, hep idare etmekten, affetmekten, hoş görmekten yoruldum empati yapmaktan gönlüm kırık.. kendimi defalarca kullanılıp bir kenara atılmış işe yaramaz bir mendil parçası gibi hissediyorum zaman zaman.

Dansöz gibi kıvıranlara, iki yüzlü olanlara artık taviz vermiyeceğim...

Yapabilir miyim?**


*

Deniz o kadar durgun ve o kadar berrak ki.. dalgalar küçük devinimlerle kıyıya vuruyor kendini. Kalçalarını hafif hafif sallayarak yürüyen güzel, çekici bir kadın gibi... yanına gidip dokunasım geliyor usulca... ya da paçalarımı dizlerime kadar sıvayıp içine girip çıplak ayakla yürüyesim...
İçindeki küçük taşların canımı acıtmasını istiyorum sadistçe.. hatta varsa cam kırıklarının ayaklarımı kanatmasını. .. Suyun soğuk teması bana iyi gelecek gibi.. sanki rahatlayacagım gibi.

Uzaklara bakıyorum yüzüme çarpan güneşten gözlerimi kısarak... İnce ve alabildiğine parlak bir ışık çizgisi ve açıklardan geçen siluet halinde bir gemi görüyorum. Denizi kesen demir parmaklıklara dayanarak bakıyorum uzaktakine gıptayla. " Ah o gemide ben de olsaydım" şarkısı geliyor birden aklıma.. pervasızca çekip gitmek bir gemiyle! Ne kadar cazip geliyor birdenbire! Cep telefonsuz, eşyasız, herkesten habersiz neresi olursa olsun.

Yapabilir miyim?

* An gelir, kendimden başka bir ben olmak isterim. 


*****

* Sınıfa girmeden önce ona dair haberler çoktan bize ulaşmıştı ve biz kızlar arasında ufak ufak kulisler o daha sınıfa girmeden yapılmaya başlamıştı. Gözlerinin ne kadar yeşil ve ne kadar yakışıklı ve ne kadar güzel gülümsediği konuşuluyordu... ona dair neler biliyorsak neler duyduysak anlatıyorduk birbirimize.

.............  derslerimiz epey güzel geçecekti bundan böyle..

****

Sınıfın kapısı açıldı ve hızla içeri girdi.. kapının hemen yanında oturuyordum ve kapının hareketiyle birlikte parfümünün kokusu yayıldı içeriye..

Nermin'le birbirimize baktık. Uzun uzun soluduk o kokuyu birbirimize bakarak. Sıraya oturduğumuzda sıranın altında avucunu açtı Nermin "çak" dedi

.. çaktık...

İlk şiirimi ona yazmıştım. Kısa bir dörtlüktü "

Ne olur bakma öyle gözlerime,

Utanıyorum"...

sonra yine coğrafya dersinde kısa bir şiir yazmıştım kitabın boş sayfalarından birine.

"Ay doğdu bak vakitsiz,
Rüzgar esti habersiz..
Sevgimi sana anlatırken
Aylar geçti senesiz..." diye hafif sitem içeren küçük basit bir dörtlüktü... aşktan anlamayan, ona beslediğim saf ve temiz aşkımı(!) farketmeyip, zaman içinde bir başkasına aşık olan yakışıklı ..... hocama yazmıştım. Adını hatırlamadığım coğrafya hocam dersin birinde kitabımı benden ödünç istemişti.

Bir süre sonra; "özçelik!" diye seslendi..
Ayağa kalktım.. karşıdan göstererek sordu
"Bu ne, kim yazdı bunu?"

"Ben yazdım hocam.." dedim mahçup.

"Kendin mi yazdın yoksa başkasının mı?"diye sordu
"Ben yazdım hocam"..

Dudak büktü.. kafa salladı... uzun uzun baktı şiire... sonra bana baktı ve sordu

"aşık mısın sen?"

Kulaklarım, yüzüm kıpkırmızı oldu cayır cayır yanmaya başlamıştım...

"Hayır hocam ne münasebet dedim"...

Bütün sınıf gülmüştü.

* Sınıfa da okuyalım mı dedi. Yalvardım okumasın diye.

"Sen bunları biriktir, dedi...

* peki, dedim.

**** 

* Neden yazıyorsunuz? diye sordu bir arkadaş..  "neden konuşuyorsun?" diye sormak gibidir yazmayı sevenler için.

* Yazmak derinn bir nefes almaktır.. gülümsemektir... bazen ağlamaktır...  başka bir ruha bürünmektir.

* yaşamaktır !

*  Başka bir dil, başka bir göz olmaktır.