Ruh ikizi

Zaman su gibiakıyor. Gençlikte arkaya bakmak aklımıza gelmez. Ta ki Cahit Sıtkı Tarancı’nın şiirini duyma vakti gelene kadar. Ne zaman kayboldu yıllar? Bu güzel yarıda en güzel fotoğrafımı alabilir miyim?

Yolun yarısından sonra yılı değil, günleri yakalayamaz hale gelir, arkaya bakmaya başlar dururuz. Neleri yaşayamadım? Kazanımlarım? Yitirdiklerim? ...Upuzun görünen yolun sonuna yaklaşma telaşı içinde sorgulamalar başlar.

Zamanı anlamlı kılabilmek yaşamımıza kazandırdığımız en büyük hediye. Güçlüklerde ilkeli davranma, sabır, sevgi, hoşgörü anlamlı zamanların suyu , gübresidir.

Bebeklik, çocukluk, gençlik, ortayaş, yaşlılık çağları. Her çağın başlangıcı ve bitişinde yaşanan zamanları biraz düşünecek olursak, zihnimiz kendimizce önemli anılara takılır, dudaklarımızdaki hafif bir gülümseme ile.

Anlamlandırabildiğimiz kadar yaşamışızdır zamanı. Bu bilince erişmek için de mutlaka öğretilerden sıyrılıp uzun
yol katettiğimizi fark ederiz.

Aldığımız yol boyunca inandığımız sevginin gücü , tökezleyip düştüğümüzde bizi saran sıcaklığı ve ışığı ile ayağa kaldırmıştır.

Şimdi yolun yarısından uzakta düşünüyorum. Her şeyi...Öğretilerden uzak. Sevilmekten çok sevmeyi bilmeli insan. Önce kendini sevebilmeli, yaşama karşı tek gücü sevgi olabilmeli.

Yaşama merhabamız sevgi çığlığıdır. Bir çığlıktır, yankılanan yayılan mutluluk yayan.

Ruh ikizi sözü, bana sevgi sözcüğünü çağrıştırır. Aynıyı duyumsamadır. Gerçekliktir. Var olmanın bilincidir. Çığlıktır. Zamanın ruhta yittiği anlamlı yaşamdır. Yüceliğini korumak beslemek hissetmekle mümkünse, ruhsal ihanetle bir anda kaybetmek de mümkündür.

İlişkilerde varolma bilinci, gerçeklik, sevgi kaybolduğunda zamanın anlamsızlığı dile gelir. Dokumuzdaki sevgi hücrelerinin korunması varoluş saygısıyla anlam kazanır. Bu değerin korunması insan olmanın gereğidir çünkü.

Bütün çağlardaki ilk fotoğraflarda kendimizi ne kadar sevdiğimizle yaşam bize gülümser. O gülümseme bir an gelir yankılanan bir çığlık olur dudaklarda...

Sevgilerimle.