Ruhum ve Kalbimle

Yol boyu yürüyorum ruhum ve kalbimle, sığınmalı mıyım onlara gerçekten, var olduklarından da eminim zaten. Ne korku ne de endişe var içimde sokağa çıktığım anda, ne olacak olanlar, ne de varsayım lar hiç biri karıştıramıyor kafamı hiçbiri beni endişelendiremiyor. Savrulan yapraklar rüzgarın etkisiyle uçuşan bir takım şeyler, kediler tarafından dökülen çöp kutuları,ve onun ardına gizlenmiş kediler. Bir an için gözgöze geliyoruz, sadece donup kalabiliyorlar ve onlara yapacağım en ufak bir harekette kaçıp gideceklerindende eminim, her adımımda içimde garip bir sevinç oluşuyor, karanlıkta yürümenin etkisi midir bilmem ama ilk defa korkusuzluk duygusunu yakaladım sanırım, karanlıkta yol almakla. Rüzgara kulak vermekle garip bir heyecan ve titreme arasında kaldım, kalbim daha bir hızlı çarpıyor sanki. Adımlarımın hızlandığını farkettiğimde ise o güzel renkte ki yanan sokak lambasına yetişme hevesi doğuyor içime. Bir poz çeksem fena olmaz aslında, yok yapamam ya biri görürse, halbuki o kadar güzeldi ki çekebilirdim sanki, neyse bu kez de kalsın bakalım delice dolaşıyorum eve ulaşmak için, ve birşey farkediyorum saymadım ama o yolları çok kat ettim sanırım, o kadar çok geçtim ki üzerinden, acaba rahatsız olmuş mudur benden. İçime bir burukluk saplanıyor özgürlük ve sorumluluk arasında sıkıştığımı anlıyorum, birazdan kafamı kurcalayan herşeyle yeniden buluşma vakti ve olan şey aynı, herşey gördüğüm, duyduğum ve bildiğim gibi hayatı inceden inceye süzmekte neyin nesi diyorum kendime, an tadı nedir bilmezmisin sen yol boyu yürüyorsun ve nefes alıyorsun rüzgar o kadar şiddetli ki doğru nefes al ve bırak kendini rüzgara, emin ol o ayakların kadar sana yardımcı olacaktır, sadece düşünmekten kısa bir sürede olsa vazgeç, ve yolunda ilerle, diyorum kendime. Şimdi yine yürüyorum ve bu kez yine bir şey farkediyorum!  Yol boyu yürüyorum ruhum ve kalbimle ve biliyorum ki beni incitmeyecek tek şey onlar ve biliyorum ki yaşadığım müddetçe beni terketmeyecek tek şey onlar...

Yazan-Edibe Toğaç...