Ruhumun derinlerinde....

Sabahın mahmurluğuyla aynaya bakıyorum.

Gözlerim, saçımdaki aklara, yüzümdeki yılların derinleştirdiği çizgilere takılıyor.

Ardından ruhumun derinliklerine doğru uzanan bir yolculuğun içinde kendimi buluyorum.

Geçtiğim her yere pür dikkat bakıyorum.

Bugüne kadar yaşadığım tüm, hayal kırıklıklarımın, acılarımın, ızdıraplarımın, endişe ve korkularımın, hüzünlerimin, heyecanlarımın, keyiflerimin, aşklarımın izlerini arıyorum.

Yok olmuşlar hepsi, hiçbirini bulamıyorum.

İçim burkuluyor biraz, demek ki sen hiç birini hakkıyla yaşayamamışsın diyorum.

Yüreğim dayanamayıp devreye giriyor o an ve ondan gelen küçük bir işaretle rahatlıyorum. Zihnimle, yüreğimle, ruhumla beni ben yapan bütün bu yaşanmışlıkların hepsine, nasıl da eşit davrandığımı, hiç bir ayırım yapmaksızın hepsini nasıl da sevdiğimi, affettiğimi, onları bu muhteşem bedende nasıl da büyük bir ustalıkla eritip, birbirleriyle kaynaştırdığımı, onlardan yeni muhteşem bir bütün oluşturduğumu anlıyorum.

Aynadaki sülietime dönüyor tekrar, sabah mahmuru gözlerim.

Ona bakıp, gururla gülümsüyorum.

Saçımdaki aklara, yüzümdeki yılların oluşturduğu o keskin çizgilere dokunuyorum.

Tüm yaşamımın bu sessiz şahitlerini ne kadar da çok sevdiğimi bir kez daha anlıyorum.

20 Ekim 2007
Haşim Arıkan
http://hasimce.blogspot.com/