Sabah Sabah

Otobüsteyim.

Otobüsler, duraklar;

terk edişlerin, terk edenlerin

ilk mabetleri.

- ben hep o eşkıyaya aşık olasın istedim,

sakalları

çizdiği bütün resimleri karalayan -

Otobüsteyim.

Bugün renklerden gri,

sevmiyorum galiba.

-bu galiba senin için,

ya sen seviyorsan-

Bütün duraklar başka renk,

herkes kendi mabedinde bitiyor.

Bir işçi görüyorum,

dünyası küçülüyor,

kardığı harca sığıyor.

Yorgun, terli,

bir şeylere kinli belli.

Bir yandan oğlu büyüyor.

Bu durakta bir parçam düşüyor,

nedendir bilirim,

eksiliyorum.

Derken önüme bir deli oturuyor,

elli akıllı bir deliden korkuyoruz.

Kimse bakamıyor adamın gözlerine.

Bir an bakışıyoruz,

alamıyorum gözlerimi.

Bin şey öğreniyorum ondan;

başkaldırmış, vazgeçmiş, farklı.

Hangimiz o kadar yürekliyiz;

orta yere soruyor;

“Neden yapraklar yeşil ulan ?”

Kimseden ses yok.

Zaten o da beklemiyor.

Gülüyor,

pusuda belli,

buğulanıp

kayboluyor.

Otobüsteyim.

Ben de sığınmışım.

Rüyalarımda boyna dolanıp,

gözlerini aradığım

onca yeri, sesi, şekli

küçücük bir levhaya sığdırmış birileri.

Gidiyorum işte.

Ben de terk ediyorum,

terk ediliyorum kendim tarafından

ne de olsa…

Sabah sabah

on dokuz yıldız ve bir zarf

-anlamsız-

zarf açılmayı bekleyedursun,

bu yolculuk

sıktı artık.

İnanmayacaksın ama,

bu kez

olmayacak oluyor;

durak Cemal Süreya parkı.

Kalbim her yanıma

hüznü ve telaşı pompalıyor.

Duruyorum, camdan kayan suretim

usulca düşüyor yere,

sonrası sevda sözleri

ve sen...

- Ben hep

o eşkıyaya aşık olasın istedim

çizilmiş bütün resimleri için

sakal bırakan -

Delal Dara KILINÇ

LaL - 2006 - Sone Yayınları