Sadece bu!...

Uyuyamaz oldum her geçen günde biraz daha çok ki aklımı karmaşıklaştıran çıkmaz sokaklarım artıyor sanki ben adım adım gittikçe kaldırımlarda. O yüzden tırmanıyorum uzun, heybetli ağaçların tepelerine belki oralardan görürüm diye bekleyenleri, uzaklarda olup bitenleri. Lakin tutunacak çok fazla dalım yok, korkuyorum düşmekten hal böyle olunca. Bir fidanım olsa öyle zamanlarda, eksem onu ruhumun kenarlarına; gözlerimden akıp giden damlacıklarla beslenip kocaman olsa ve büyüdükçe sevsem doya doya. Yolunu arayan iki divane gibi dolaşıp duruyorken birden bitmese; yükseklerden düşüp kalmışken daldığım bu rüya hiç sona ermese, sarsa beni yıllarca. Ama olmuyor ne yazık ki, kalkıyorum ayağa, adına ne kadar kalkmak denirse artık. Dört döndükçe küçücük yatakta daha çok hüzünle doluyor içim umutsuzca.

Bağırasım geliyor her geceye ne diyeceğimi bilemeden. Ben sustukça gece bitmiyor fakat ben bitiyorum yavaşça. Olan sadece bu işte, sadece bu…

F.ü. 26.10.2009 Pazartesi 23:56