Sait Halim Paşa Yalısı ve yeğenim küçük adam Savaş...

Çiller dönem Başbakanlık yazlık konutu olarak kullanılan tarihi Sait Halim Paşa Yalısında Cuma akşamı düzenlenen bir düğün davetine icabet ettim.

Yalı, 1995 yılında onarım sırasında elektrik kontağından çıktığı sanılan bir yangın sonucu yandığı ve daha sonra tekrar onarılıp bugünkü haline getirildiğini biliyoruz.

Ancak o dönemde yazılı ve görsel medyada tarihi Sait Halim Paşa Yalısı, elektrik kontağından çıkan yangınla değil, bilinçli bir şekilde yakıldığı ve de yangın öncesi değerli tarihi tablolarin, avizelerin hatta çinilerin sökülüp içi boşaltıldıktan sonra yakıldığı şeklinde yazılar yazılmış. haberler yapılmıştı.

Düğün gecesi bizzat kendim de gözlemleme fırsatını buldum tarihi yalının.

Bir tek tarihi iz'e rastlamadım. Duvarlarda tek bir tablo göremedim. Avizelerden eser yoktu. İşlenen çinilerin tamamen günümüze ait emitasyon olduğu yansıyordu..

Yazık, çok yazık..

Düğün sonunda eve gittiğimde,gecenin ilerleyen saatlerinde internet üzerinden yalı ile ilgili bilgi edindikçe tüylerim diken diken oldu..

Olamaz böyle şey!..Olmamalıydı..

Neyse biz Savaş'ı dinleyelim dilerseniz..

Savaş, benim yeğenim..

Üç gün önce 11'ine basan ve o gece tanıdığım yeğenim..

Nasıl oluyor demeyin.. Oluyor.. Oldu işte.

Soru sormayın ne olur..

Düğün gecesi yalnızca küçük adam o'ydu. Diğer çocuklar sadece çocuktular.

Önce inanmak istemedi babasıyla aynı evde-aynı odada birlikte büyüdüğümüze. Beraber ayakkabı boyacılığı yaptığımıza, her sabah okula giderken babasının kravatını benim bağladığıma.

Babasına sorup onay aldıktan sonra muhabbetimiz koyulaştı.

Fenerbahçe maçına kaçış öykümüzü anlatmaya kalmadan.."Biliyorum, babam anlatmıştı" demez mi..

Anladım ki, koyu bir Fenerli bu küçük adam..

Küçük değil, adeta adam..

İki olgun adam gibi uzun uzun muhabbetler ettik yalının bahçesinde..Doyamadık..

Çocuklar benim sevdalarım..Çocuklar benim direnç tellerim..