Sakın söylemeyin

Güle sorma

Bülbüle sor diyoruz

Aşkı sevdayı

Niye…

“Sakın söylemeyin”

Gül solunca unutulur gider

Ondan diye…

Sanmayın güller hiç ağlamaz,

Arındırın dikenlerinden

Gül’ü;

Uzatın ömrünü

Yaprakları dökülmesin

Ömür boyu açsın

Bir kez sevilince

Delicesine aşık olunca

Görün

Unutur mu hiç sevdiceğini…

Görmüyor musunuz?

Ne soğuk dinliyor ne de kara kış

“Aşkını” anlatmak için

Açtıkça açıyor tomurcuklarını…

Sen ve ben…

Yıllarca

Delicesine sevmekten

Sevilmekten

Korktukça korktuk

Özledik ama kavuşamadık

Soğuktan donduk

Birbirimize sarılamadık…

Sevdik ama

“seni seviyorum” diyemedik

Yıllar acımasız

Yuvarlanmışız “ayrılık” uçurumuna

Hala kavuşamıyoruz…

Anahtarı “meçhul”

Çaresizlik kelepçesi yüreğimizde…

***

Adana da mevsim kara kış

Dondurucu ve karanlık bir gecenin

Tam ortasındayım

Boğazımı yırtarcasına

Adını sokaklarda çığlık çığlığa

Haykırıyorum

Sesim yankılanıyor sokaklarda

Duvarlara çarpıyor

Dönüyor kulaklarımı delercesine

…

Son kez buluşuyoruz,

Elinde bir tek simsiyah gül…

Bakışları soğuk

Mevsim hangi mevsim belli değil

Galiba “ayrılık zamanı…”

Siyah Gül’den kan damlıyor sanki

“O” sessizce soluyor

Benim içim ürperiyor “üşüyorum”

Hatta donuyorum!

Bacaklarım tutmuyor

Dizlerimin üzerine düşüyorum…

***

“Sakın söylemeyin”

Haklısınız;

“Yaşarken ölüyoruz…”

Erdoğan ÖZGENÇ

Adana 15.12.2013 09.56

"yaşanmamış sevdalar..."