Sallanıyor Ankara

Sallanıyor Ankara… Sallanıyor binalar… Sallanıyor insanlar… Tedirginiz… Gerginiz… Nasıl uyuyacağız bu gece… Hani gündüz daha emin ellerdeyiz gibi… Sanki bir şey olsa müdahale edebileceğiz ama ya gece… Ta derinlerden vurursa bu kez… Şimdiye kadar olan sarsıntılar artçıysa öncü geliyorsa ardından… Her ne kadar kaderin önüne geçilmezse de eli kolu bağlı duramıyor ki insan bile bile… Bir şeyler yapmak lazım ama ne… Depremle yaşamayı öğrenmek lazım ama nasıl… Dışarıya çıksan nereye gideceksin… Hava ayaz mı ayaz . Sabahlanmaz ki sokakta… Gerçi onun da garantisi yok…Yer yarılabilir , içine çekebilir seni.

Japonya sallanıyor… Binalar sağlam… Tedbirler alınmış… Yetkili kişiler vatandaşların tedbirli olmasını söylüyor ama nasıl tedbir alınacak onu söylemiyor… Biz depremden değil de binaların altında kalmaktan korkuyoruz daha çok… Ölmekten değil de sakat kalmaktan korkuyoruz. Sağ kalırsak bile yakınlarımızı kaybedeceğimizden korkuyoruz … Korkunun ecele faydası yok elbette … Şarkıdaki gibi “ whatever will be, will be…(ne olacaksa o olacak)” Lakin korkuyoruz.

Ankara sallanıyor… Vakit gece vakti… Herkes pencerelere koşuyor…Camlara yapışan insanlar… Çaresizler… Televizyon başında bekleşen insanlar… Neresi merkez üssü, kaç şiddetinde… Artçı mı , öncü mü… Dudaklarda dualar…

Sabah oluyor nihayet… Yarım yamalak uyumuşuz… Uyandığımızda rahat bir nefes alıyoruz hani gün ağardı ya. Daha kontrollü olabiliriz… Kritiği yapılıyor gecenin arkadaşlar arsında… Herkes birbirinden teyit almak ister gibi. Nasıl yakalandıklarından bahsediyorlar depreme… Hepsinin bir hikayesi var. Gülüşüyorlar tedirginliklerini örtmek istercesine bile.

“Gülüyoruz şimdi diyorum … Şakası makası yok bunu bu sabah uyanamamak, işe gidememekte vardı “

Donuyor gülümsemeleri dudaklarında… Gün içinde sallanıyoruz belli belirsiz… İşte yine gün battı, hava karardı… Uyanacak mıyız sabaha…

Tek tesellimiz can kaybı olmaması … Ve tek dileğimiz artık deprem olmaması.