Şamar

Şarapla açmalı geceyi.

Açtım. Kapatmak için bekliyorum o ünlemi; gelmese daha iyi olur.

Hayır, önüme konulmuş, evet, demek ve yemek kolay. İçimdeki hareketlilik azalır azalmaz bakacağım icabıma. Acelesi olanların mutluluğu buluttan burnunu çıkartamıyor.

İçtendim. Gecenin siyahını yavaş yavaş soyarken samimiydim. Ne kadarım sabaha kaldı, tartışılır. Bulursam ilk ezanda birini, soracağım gecesini.

Neremden tutsan, her yanım mavi, ağzı açık, annesinden süt bekleyen o bebek gibi.

Yavaş, aceleye gerek yok, daha ilk yarı bitmiş, hayat terlememiş bile.

Ayaktayım. İsterim elbet senin gibi oturmayı, yok, senin gibi olmaz, benim gibi de olmaz, olmuyor. Ayak bu duruştan dolayı şikayet etmiyor; o zaman bana ne oluyor?

Masal durumları. Durma, katıl o çocuğa ve koş koş koş!...

Ağzım açık seyrediyorum eğlenceyi. Eğleniyor benimle. Ne güzel gülüyor dilime. Çeksem içime...

Ne işin var burada, burası şamar!

Eskiden, mavi eskimeden önce, bence, insanın içi daha bir şarabiydi.

Rahat ol. Rahatsız olmaya gelmez, gelemezsin sen.

Ş.Y.