Sana aşk büyüttüm

Bütün şarkıların beni anlattığı, benim için yazıldığı bir zaman dilimindeyim şimdi… Seviyorum hala… Uzunca kalacağım bu zamanda biliyorum. Her kelimenin, her sesin, her cümlenin hüzne dokunarak bana ulaştığı gözlerimin ıslak, kalbimin kan revan olduğu zamanda…

Zihnim, buruş buruş olmuş. Aklım gel gitlere tutulmuş. Susmak istedikçe cümleler biriktirdiğim, konuştukça çoğalan; aklıma, dilime, bedenime sığmayan. Ne desem en anlamlı olamayan, ne kadar desem “daha”sı olan cümleler, bitmeyen hisler…

Ben küçüktüm. Kalbim benden büyüktü. En çok kalbime güvendim, büyüklüğüne. Oysa yumruğum kadardı. Yine de bu küçücüğün kocaman kalbi vardı işte. Aşkım boyumu aşmıştı. Sel sularına kapılmıştım. Deli divane… Hem de ne deli… Şu küçücük halime bakmadan, utanmadan,sıkılmadan ve yorulmadan sevdim seviyorum hala…

Şimdi ben bu satırları “işte tam böyle bir şey içimdeki his” diyecek kadar anlaşılabilir olsun diye yazıyorum. Bitmeyen cümlelerimin bir kısmını kağıtlara emanet ediyorum. İçime ayna tutmaya çalışıyorum ama kelime hazinem yetmiyor. Bildiğim, yaşadığım hayatımın hiçbir anıyla benzeşmiyor. Öyle eşsiz, ben açık etmeye çalıştıkça öyle saklı ki! Öyle yalnız!

Böyle zamanlarda yalnızlık sizi çağırır. Siz duymak istemeseniz de sakin bir limana demirleyen gemi misali kalırsınız. İşte öyle bir yalnızlıktayım şimdi. Kalbim, bedenimdeki kurşunu narkozsuz çıkarmaya çalışıyorlarmış gibi acıyor. Kalbim, derin bir falçata izi aldı kanıyor. Ben yalnızlığa saklanıyorum. Ne zaman mutsuz, huzursuz olsa ruhum yalnızlığa saklanır. Ne zaman birinin canını yaksa en çok kendi yaralanır. Saklandığı yerde kalakalır. Kimse bulamaz onu. Duyulmaz sesi. Yüzüme yerleştirdiğim gülücüğü öyle bir seslendiririm ki, içimin kanadığını “O”ndan başkası anlamaz.

O benim en sevdiğim masalın kahramanı,

O benim en sevdiğim şiirin ilk mısrası,

O benim saksımdaki menekşenin rengi, gülün kokusu,

O benim en sevdiğim ağacım,

Obenim en sevdiğim şarkının ilk notası,

O benim gecelerimin ışığı,

O benim uykularımdaki en güzel rüya,

O “her şeyim “olabilecek kadar her şey…

Kalbime sakladım ona dair ne varsa. Bir de güzel mühür vurdum kapısına. O kapı sadece ona açılır bundan sonra…

Gözyaşlarımı da özgür bıraktım. Anca böyle biter kanayan kalbimin acısı. Bu da benim küçük kalbimin en büyük aşk sınavı olur.

Bir kez daha geçtim işte aşktan… Acıdan… Ama “yar”alarıma rağmen, hala geçemedim YAR’dan…

Topluyorum,her cümleyi her anı. Bir ömre eşitliyorum. Büyüyor içim ve bedenim bir kez daha aşkla! Yetmiyor ya cümleler… En derindeki cümleyi, en sevdiğim şarkıya katık edip bağırıyorum çığlık çığlık.

“SENİ SEVİYORUM.”

Sonra bir gece sessizliğine bürünüyor yüreğim. Anne karnındaki cenin gibi kıvrılıyor bedenim. Bir ad arıyorum bu en güzel zamana;

Bir ses fısıldıyor kulağıma: Adı bende saklı…

http://www.youtube.com/watch?v=Mvvw3Bgep6g