Dorylaion'da

Hiçbir şeyin yolunda gitmediği, kendini değersiz hissettiğin, kendi gözünde küçüldükçe küçüldüğün,

insanların da seni öyle gördüklerini zannettiğin, umudun en dipte, çarenin yanından bile geçmediği günler

vardır ya öyle bir zamanda çıkmıştı karşıma... Hani istemesen de mecbur olursun bir yere gitmeye bir el

alır seni olduğun yerden, yerin burası artık deyip bir başka yere götürür seni işte öyle

konumlanmıştık... Yeni bir iş, yeni insanlar ve tepemizde kızgın bir Dorylaion güneşi... Yanı başımızda bizi

denetleyen onca insan ve sırlarını çözmemiz geren onca taş toprağın arasında beliriverdi ela gözleri... O

gözler, en yalnız, en sıkıldığım anlarda aniden kapımı çalan bir konuğun gülen gözleri gibiydi... O gözler,

zor günlerimde omuzuma dokunan bir dostun güven veren gözleriydi ve o gözler, gerçek anlamda beni

güldüren ve ömür boyu ona bakmadan duramayacağımı anladığım en az Dorylaion'un güneşi kadar içimi

ısıtan "sevdiğim"in gözleriydi...