Sana ölmek yasak!

Küçük kız dağılmış olan saçlarını yıpranmış elleriyle gözünün önünden çektikten sonra, tepesinde dikilen ve somurtkanlığından gurur duyar gibi bir halde olan adama baktı. Göbeği giydiği gömleği geriyordu. Adam ayağını kızın ağzına sokarcasına işaret ederek gösterdi, kızın ona baktığını görünce. “Baksana sen! Burası böyle kalacaksa derhal gözüme gözükme, yaptığın işi bari düzgün yap!” Kız, gösterilen yere tekrar bir siyah boya vurdu. Dişlerini ise birbirine vurmamak için kendini zor tuttu. Kendini ağzından salyalar akıtarak, sinir küpüne dönen biri olarak hayal edemedi. Yapacak gücü olmadığını kendisi de biliyordu tam anlamıyla.

Her gün bu anı yaşadığında, içinde ki fırtınalara hakim olmak istiyordu ama bundan sonra dayanabilecek miydi, bilmiyordu, korkuyordu işte. Başında dikilen somurtkan adam en sonunda tekrar konuşmaya başladı. Bu sefer ne diyecekti acaba? Belki bu sefer de beğenmediği için kızacak, hatta ona vuracaktı. Belkide ana avrat küfür edip, bir kız çocuğunun yüreğini parça pinçik edecekti. Bunlar aklına geldikçe korkmak onun için bir farz hareket olmuştu sanki! “Kızım, iki saat seni bekleyecek halim yok ya hemen yaparsın, yada verdiğim parayı geri alır giderim. Ona göre hızlı ol.”

Bir yandan düşüncelerle boğuşurken, bir yandan da annesiyle boğuşuyordu yüreği. Hayatını bu hale sokan o annesi yüzünden bu hallerdeydi. Ona şimdi oldukça uzak olan eski tebessümlerini kaybettiren annesindeydi bütün suç! Ölümüyle birlikte onları da alıp gitmişti uzaklara. Annesi ölürken dahi son kötülüğünü yapmıştı işte ona! Onu hem anne sevgisinden hemde ufak da olsa, bir tebessümden mahrum bırakmıştı. Mutlu mudur acaba şimdi? Mutlu mudur o yattığı soğuk yerde?

“Adamın yüzüne baktıkça,
tüküresi geliyordu annesinin suratına…”