SARIKAMIŞ’I İSTANBUL’DA SOLUMAK

İstanbul’da bir iftar yemeğinde buluştuk Sarıkamışlı dostlarla. Yeni çıkan SÖZCÜKLER DE ÖLÜR adlı deneme kitabımın tanıtımı için İstanbul’a gelmiştim. Hazırlıklarımı yaptığım sırada İstanbul’dan İlhami KESEN arkadaşım 5 Eylül 2009 Cumartesi günü Bakırköy’deki Güleryurt Lokantasında Sarıkamış Dostluk Grubunun iftar yemeği olduğunu söyledi ve beni o yemeğe davet etti. Sarıkamış’a gittiğimiz zaman bu kadar Sarıkamışlıyı bir arada göremezdik. 30 yıl 40 yıl önce ayrıldığımız çocukluk arkadaşlarıyla buluştuk. Bizim için Sarıkamış demek o dönemdeki Sarıkamış’ı anımsamaktı. Çünkü bugün gittiğimiz Sarıkamış’ta aynı mozaiki bulmamız çok zor. Laz, Çerkez, Terekeme, Karapapak, Ermeni, Rus, Kürt, Lezgi, Türkmen, Acem her kökenden insanlar SARIKAMIŞLI üst kimliğiyle barış içinde, dostane komşuluk ilişkileri içinde güzel güzel yaşayıp giderlerdi. Bugün de barış içinde yaşıyorlardır ama giderek azalmıştır bu mozaiki oluşturanlar. İşte biz iftar yemeğinde bu geçmişteki güzelliği yeniden yaşadık. Sarıldık, kokladık,öptük birbirimizi hasretle. Aslında biz birbirimize hasretle, gözlerimiz yaşararak sarılırken tüm Türkiye’ye de sarılıp koklamış oluyorduk. Kurtuluş Savaşında 90 bin askeri şehit verdiğimiz Sarıkamış’ta yatan her şehitten biraz da bizim toprağımıza karışmıştır özlemleri, umutları, duyguları. Bu yüzden her Sarıkamışlı biraz da Türkiyeli demektir. Türkiye’nin her yanından Sarıkamış’a asker gidip şehit düşenlerden izler taşımaktadır şimdi Sarıkamış’tan Türkiye’nin her yanına gidip yaşamakta olanlar. Biraz da bu duyguları yaşayarak baktık uzun uzun gözlerimizin içine. Böyle güzel anlamlı bir etkinliği düzenleyen Mehmet CENGİZ olmak üzere tün dostlarımıza teşekkür ediyorum. Bu etkinliklerin diğer kentlerde yaşayan Sarıkamış gruplarınca da tekrar düzenlenmesini diliyorum. Ayrıca bir yazarın en çok arzu ettiği şey de içinde doğduğu kentin insanlarınca tanınıp, değer verilmesi ve sahip çıkılmasıdır. Bana bu inanılmaz mutluluğu yaşatan tüm dostlarıma sonsuz teşekkürler ediyorum. Yusuf Ziya YILMAZ, İlhami KESEN, Mehmet CENGİZ başta olmak üzere kitaplarımın hemşerilerime ulaşmasında gönülden katkıda bulunan arkadaşlarıma şükranlarımı sunuyorum. Kendi bağrından çıkan yazarlarını toplantıya katılanlara tanıtarak onurlandıran Zeki DEMİRCİ’ye, Cafer LÖK’e teşekkürler ediyorum. Bize gerçekten sahip çıkarak güzel duygular yaşatan tüm Sarıkamışlı dostları kucaklıyorum ve hep var olmalarını diliyorum. Ve Sarıkamış’ta bir çocukluk oyunundan esinlenerek yazdığım bir şiirle dünyanın her yerindeki Sarıkamışlıları selamlıyorum. ECCO MECCO/ ne oyunlar oynardık çocukken/ ecco mecco/ kaldır kamecco/ nal mıh/ kırk kırkbir/ çattı pattı/ uzun eşek/ birdirbir/ ceviz bilye/ aşık eneke/ *** kendimiz koyardık kuralları/ ve hepimiz uyardık/ "çarım çurum yok" dedik mi/ kaçıramazdı hiç kimse/ ne bir ceviz ne de bilye/ hepimiz bilirdik çünkü/ Allah cığıza mal vermezdi/ büyüdü o çocuklar/ koca adam oldular/ oyun yine aynı oyun/ kural aynı kural/ ama şimdi çarçur var/ cığızlar hep mal sahibi olmuşlar/ su başlarını da/ onlar tutmuş üstelik/