Savaş ya da sıvış

Mağaralarda yaşadığımız zamanlar hayatta kalmamız genelde kimin arkadaş kimin düşman olduğunu ne kadar hızlı anladığımıza bağlıydı. Yani anlık karar verebilme yetimize. Amygdala bizi hayatta tutacak anlık hükümler vermemize yarıyor. “Savaş ya da Sıvış” tepkisi denilen şey.

 

Savaş ya da sıvış ilkel bir nörolojik tepki olabilir ama bu onlar kötü ihtimaller demek değildir. Bazen istediğimiz şey uğruna savaşmak yapılacak doğru şeydir. Ama genellikle savaştığımız şey bizim kendi korkumuzdur. Üzülmekten ve aynı hataları tekrar yapmak olan korkumuz. Hayata karşı direnmek erdemli bir harekettir. Ya da ilişkin için mücadele etmek, emek vermek, katlanmak, sabretmek, sevmek zordur uğraşı ister hayatını birinin hayatına ve isteklerine göre şekillendirmek cesaret ister.

 

Ama bazen de yapılacak en doğru şey kurtulmaktır. Başımızı alıp gitmek. Bu biraz korkutucu olabilir, sadece bizim için değil geri de bıraktığımız insanlar için de. Onların hiç anlamama ihtimali yüzünden. Eğer yapılacak bir şey kalmadıysa, sen elinden geldiğini fazlasıyla yaptığına inanıyorsan belki de gitmek en doğrusudur. Gitmek, ayrılmak, uzaklaşmak, araya mesafe koymak, ilişkiyi kesmek bazen savaşmaktan daha çok acı verir. Bazen de kolayınıza geldiği için sıvışırsınız. Kaçmak basittir sonucunu tahmin ettiğiniz şeyi yaparsınız ve sadece kendinizden sorumlusunuzdur. Kendinizin ve karşınızdaki insanların ne kadar üzülebileceğini aşağı yukarı tahmin edebilirsiniz giderken. Hiç üzülmeyecekmiş gibi kandırırsanız kendinizi sonradan vurur insana. O tokadı hissedersiniz hücrelerinizde. İçten içe yemeye başlar sizi, kendi iç sesinizi susturamazsınız.

 

Her zaman geçmişten kurtulup keşfedilmemiş topraklara adım atmaya ihtiyacımız vardır. Ama çok uzaklara uçma şansımız olsa bile bu hiç geri dönmeyeceğimiz anlamına gelmiyor değil mi ?