Savaşın Çocuklarıyız Biz

Savaşın çocuklarıyız biz,

Kirli emellerin temiz çocukları.

Bombalar arasında doğduk

Ve doğmaya devam ediyoruz.

Vatan nedir bilmeyiz,

Anne babalarımız da geçicidir,

Ya kurşuna hedef olurlar,

Ya patlamalarda yok olurlar.

Savaşın çocuklarıyız biz,

Bazen yıkıntılar arasından çıkartılırız,

Üstümüz başımız perişan,

Kanla da o zaman tanışırız.

Gülen bir çocuğun yüz ifadesine sahip olamadık hiç

Ama korkuyu iyi biliriz.

Yabancı dil bilmeyiz meselâ birkaç kelime hariç:

Ablukayı, ambargoyu ve bombayı kundakta öğreniriz.

Bu kelimelerin açlığı getirdiğini de hemen görürüz,

Sanırım kardeşler.

Kardeş demişken,

Birçoğumuz yitirmişizdir ya yaşarken,

Ya doğmadan.

Savaşın çocuklarıyız biz,

Güneşin görünmeyen yüzü.

Oyuncağı hiç olmayan,

Kimi zaman kuru ekmeğe bile hasret kalan,

Yokluğun çocuklarıyız biz.

Savaş diye bir şey yapmışlar,

Üstelik bizim üstümüzde deniyorlar.

Yaramazlık mı yaptık acaba?

Onun için mi kızıp öldürüyorlar bizi?

Sahi ölüm ne?

Niye hep bunu duyuyoruz?

"OKUMAK VE YAZMAK DÜNYANIN EN GÜZEL DAVRANIŞLARINDAN BİRİDİR" Bu düşünce çerçevesinde hareket etm..