Saygı ağanın paşanın önünde eğilmekti, ağa paşa gitti saygı bitti

“Saygı” dediğiniz şey madem güneşti, bakın güneş yerinde duruyor saygıyı niye konuşan yok! Ağalar paşalar düşündüler nasıl el öptürür önümüzde eğilmelerini sağlarız? Nasıl insanları kendimize itaat ettiririz, nasıl biat ettiririz? Töre, ahlak, saygı gibi sözde kutsal kavramlar uydurarak. Bir de bunları kitaplara yazıp bitli sakallı dervişlerin ağzından verince…

Akılla yaptığınız şeylerin böyle uyduruk tanımlara ihtiyacı yoktur. Şimdilerde kimse saygıdan bahsetmiyor çünkü rahat olmak istiyor. Herkes nerede nasıl davranacağını eskiye göre daha iyi biliyor. Zaten herkes içinden geldiği gibi hareket ediyor, hayatın şöyle yapmalısın şeklinde bir davranışı yok.

Kendilerini bir şey sananlar, uydurma itibarla el öptürerek diz çöktürerek büyüklük taslayanlar baktılar ki bu film izlenmiyor artık saygı falan demiyorlar; çünkü onların saygısızlık dedikleri şeylerin saygısızlık olmadığı anlaşıldı.

Saygı normalde vardır da bildiğimiz saygı cehaletin ürettiği bir kavram, yaşlı amcaların kirli ellerini öpmediğim için çekilen kulağım hala acıyor!

Saygı bitti saygı geldi, darısı ahlaka inşallah; ne zaman ahlaksız olursak gerçek ahlak o zaman gelecek.

Saygı peygamberinin huzurunda yüzyıllarca dalkavukluk gösterileri yapıldı. Bazıları diyecek ki “O, saygı değildi” Peki saygı neydi? Bizler saygı adına başka bir şey görmedik ki. Şimdi yaşlı amcaların eli öpülmüyor insanlar saygısız mı?

Saygı insanın içindedir; davranışlara yansırsa hele de böyle adeta dayatılan toplumsal bir sistem, insanlık testi filan olursa bu saygı değil şov olur.

Benim anlamadığım bazılarının hala bu eleştirdiğimiz eski saygı şeklini savunduklarını görüyoruz, “Saygılı çocuk, saygısız adam”  Oysa “saygı” kelimesi insanların üzerine yapışıp kalamaz, insanların sıfatı olamaz; kim yaparsa yapsın davranışa bakarsın saygısız ise “saygısızlık” dersin.