Sen inan bana

Şimdi kim inanır ki bana?  

Yıldız yakamoz döküldüm denize. Çürümüş cesedim, balıklara meze. Hep olmak istediğimdir, ama çürümeden. Küçük ısırıklarla gecemi kemiriyor bir balık, gözlerinde eksilişimi görüyorum. Hissiz izliyorum eksik ellerimi. Gözlerimden bir gemi geçiyor, yardım için sallayacak elim yok. Kim inanır bana?  

Bir mantara dönüşüyorum, zehri içine akan. Küf kokuyor rüyalarım, göğümü kaplayan ağaçlar dostum; kıyamıyorum. Bir damla daha süzülüyor tepemden tırnağıma, bir yeşil solucanı suluyorum. Köklerim koparıp alacağın kadar zayıf ama ben burada gelecek yazı bekliyorum. Kim inanır bana?  

Son kadehime kan damlıyor, tadından içemiyorum. Pırıl pırıl rüyaları unutuyorum. Hep bir mide ağrısı bölerken kabusumu, ağız dolusu susuyorum. Bacaklarını birbirine sürtüyor bir böcek; yaşadığımı anlıyorum. Kim inanır bana?  

Uçuşan eteklerini zaptetmeye uğraşıyor gencecik kızlar. Devasa bir rüzgar, hani gemileri batıranlardan. Bir şairin heykeleyim denize yakın bir parkta. Ayaklarım çimento, yüzemiyorum. Desem diyemiyorum, ölsem ölemiyorum. Gelip geçen eteklerini tutarken izliyor beni, batan gemilerin tayfalarına kanıyorum. Bir telaşla bir yerlere koşturuyor yapraklar. Yaprak olmak istiyorum. Kim inanır bana?  

Sonra bir yağmur yağıyor. Kibrit kağıtları ve misketler yuvarlanıyor yanımdan. Herşey denize dökülüyor, ben sadece sana. Gözü denize yakın ırmağım, daha olmadan karışıyorum kalabalığa. Çok hızlı dönüyor herşey, ben bulanıyorum. Bulanık suyumun içinde aradığımı bulamıyorum. Kim inanır bana?  

Oturuyorsun bir pencere kenarında, gözlerin kadife. Kollarında çocukluğum sallanıyor. Yüzmeye başlıyorum yeniden, köklerimi koparıyorum. Bir uçurtma rüyaya dalıyorum, ayağa kalkıyor tüm heykeller. Düğüm düğüm olmuş zihnini alıyorum ellerime. Bacaklarına sürtünen kedi, ben, kulağına şarkılar fısıldıyorum sen sesini kaybetmişken. Bari sen inan bana...