Sen ve Ben

Yan yana duruyoruz, hatta omuz omuza.

Destek oluyoruz her yalnız geçen anımıza.

Ama ne sen bensin, ne de ben sen.

Bunu anlamak gerek, her yalın halden önce.

Öyle olmasa, aynı kişilikler olsak ayrı bedenlerde, aynı güçler misali.

Farklı yönlerini göremesek, keşfedemesek hayatın ahenkli kaderini,

Farklı açılardan bakamasak şu tepenin yamacından gökyüzüne,

Beraberken nasıl büyüleyebilir renkler bizi.

Sen güneşi selamlamasan, ben ise yağmurları.

Ben ağlarken sen beni güldürmesen, ya da gözyaşımı silmesen ellerinle.

Taşlı tozlu yollardan beni döndürmesen.

Ya da hiç çıkmasan kendi dünyandan dışarı.

Sen, hiç gülümsemesen benim dost bildiklerime, umursamasan inançlarımı,

Ben, bir yarımı pergel misali sana sabitleyip, diğer yarımla dünyaya açılmasam,

Nasıl tamamlayabiliriz bu sonsuz yolculuğumuzu korkusuzca.

Çırçıplak, ıssız bir ormanda yalnız yürümek gibi.

Sevgi teslim olmak değildir dostum.

Sevgi, yüreğindeki ışığa boyun bükmektir.

Farklı gelen bir sese kulak vermektir bazen.

Onu dinlemek, hissetmek ve anlamaktır.