Senden Öğrendim

Doğum günleri özeldir, kişinin biricik olduğunun adeta kutsanmasıdır. İşte bugün de benim için o biricik insanlardan bir tanesinin ‘annemin’ doğum günü. O yüzden bu haftaki yazımı bu özel kadına ithaf etmek istiyorum.

 

Bir kadın olarak, bugünkü ben olmamda sayılamayacak kadar çok emeği olan annemi çok seviyorum. Ama bunun ötesinde hayatın içinde duruşuyla, değerleriyle, var oluş biçimiyle örnek aldığım bir insan, rol model benim için. Ki ebeveynlerin evlatlarına rol model olması gerekliliğine gönülden inanıyorum. Ne de olsa bebeklikten onların davranışlarını gözlemleyerek büyüyoruz. Hal böyle olunca benim bohçamda da anneme dair pek çok şey var. Bu yazıyı yazarken bir kez daha hayatımı gözden geçirme fırsatı yakaladım ve bu özel kadından neler öğrendiğimi kendime sordum. Ooooo pıt pıt düşmeye başladılar önce zihnime sonra kalbime. Arada yapmak lazım böyle şeyler, aileniz ya da önem verdiğiniz insanların hayatınızda nasıl bir katma değer yarattıklarına bakmak lazım. Kim olduğunuzu ya da olmadığınızı, nereden geldiğinizi nereye yol aldığınızı gözden geçirmek için. 

 

Açalım bakalım bohçamızı neler çıkacak içinden;

 

Çocukluğuma gittiğimde ilk aklıma gelen farklı şeylerden bir tanesi bazı özel günlerde annemin evin değişik yerlerine notlar koyması olurdu. Her bir notun üzerinde ise yüzümü gülümsetecek ifadeler. Okuldan geldiğimde o notlara bakarak evin içinde ilerler ve sonunda bir sürpriz ile karşılaşırdım. Tabi ki çok mutlu olurdum. İşte sevmeyi, değer vermeyi, farklı iletişim yollarını, sürpriz yapmayı böyle öğrendim ben.  

 

Sonra paylaşmayı, samimi, açık ve dürüst olmayı öğrendim. Şartlar ne olursa olsun güvenebileceğim, kucaklanabileceğim bir yürek olduğunu bilerek büyüdüm. 

 

Güçlü bir kadındır annem. Tek başına büyüttü beni, hem ana hem baba olmaya çalıştı. Tam bir savaşçıdır yani kendisi. Yaşamın zorluklarıyla nasıl baş edilebileceğini, mücadeleci olmayı, çözüm odaklı olmayı, her ne olursa olsun bir yol bulabilmeyi ve gerektiğinde teslim olabilmeyi gördüm ben annemde.

 

Söz vermenin ne kadar kıymetli bir şey olduğunu anlattı bana. Ama sadece anlatmadı; şu ana kadar ‘söz veriyorum’ deyip de yapmadığı hiçbir şey olmadı. Ne hoş bir istikrar!

 

Hayatta tek düze değil, dolu dolu, hissederek yaşamayı, çılgınlıklar yapmayı ama bunları ertesi güne taşımamaya özen göstermeyi öğrendim ben bu kadından.

 

Her zaman bana benden çok güvendi, inandı. İnsanın kendisiyle yüzleşmesinin zor ama ne kadar önemli bir şey olduğunu, vicdan rahatlığını gösterdi bana. Özür dilemenin ne kadar önemli bir erdem olduğunu öğrendim.

 

Hayatta zaaflarımın olabileceğini, düşebileceğimi, kırılabileceğimi, yıkılabileceğimi, aldanabileceğimi, kızabileceğimi, başarısız olabileceğimi, yenik düşebileceğimi, yargılanabileceğimi, yalnız kalabileceğimi, hatalar yapabileceğimi, her şeyin insan için olduğunu ve her türlü olumsuzluğa rağmen SEVGİNİN GÜCÜ ile ayağa kalkabileceğimi ben bu özel kadından öğrendim.

 

Evet yerim dar olmasa daha pek çok şey yazmak isterdim. Her ne kadar buraya sığdıramadıklarım olsa da varlığıyla hayatıma değer katan bu kadını çok seviyorum, iyi ki doğdun, iyi ki varsın diyorum. 

 

Merkezimizde olan, sevdiğimiz, değer verdiğimiz insanları, bazen üçüncü şahıs diye adlandırdığımız kişilerden daha çok hırpalayabiliyoruz ya da cepte gördüğümüz ilişkiler olabiliyorlar. ‘Ne de olsa’, ‘her ne yaparsam yapayım’ karşı taraf hoş görür diye bakabiliyoruz. Ta ki bu insanların hayatımızdan bir şekilde gitme (ayrılık, hastalık, ölüm…) ihtimaliyle  karşılaşıncaya kadar. Yaşıyoruz değil mi bu durumları? 

 

Hep şunu söylerim, bir şeyleri milyon kez tecrübe etmek gibi bir lüksümüz yok. Zamanımız da yok. Tarihe, çevremize, yaşanmışlıklara bakalım. Tek gerçek zaman ŞİMDİ ise, hemen şimdi en çok sevdiğiniz, değer verdiğiniz insan(lar)ı arayın, sevginizi göstermede cömert olun, sarılın, kucaklayın onları. Çok iyi geliyor güvenin bana.