Sendikalar ve Toplu Görüşmeler…

Her yıl belirlenen bir tarihte sendikalar ve hükümet (işveren) bir araya gelerek, çalışanların maaş ve ücret artışlarını konuşurlar…

“Konuşurlar” diyorum çünkü görüşmelerde konuşmadan öte yapılan fazla bir şey olmadığından bu ifadeyi kullanıyorum.

Bir senaryonun tekrarı gibi; önce hükümet adına Devlet Bakanı o yılki maaş ve ücret artışı teklifini kamuoyuna açıklar...

Bu esnada bir yığın rakam sıralanır. TÜFE, ÜFE endeksleri ve aylara göre enflason ortalamaları kurcalanır.

Amaç; açıklanan komik ücret artışını ve sunulan işveren teklifini haklı gösterecek gerekçeler ileri sürmektir.

Açlık sınırında yaşamayı dahi karşılamayan yeni ücret artışına, ilgili sendikalar “hayır” diyerek, teklifi geri çevirirler…

Hatta bazı sendikalar; her yıl görüşme masasını terk ederek, haklı tepkilerini eylemleriyle de ortaya koymaya çalışırlar…

Sonra ne olur?

Durum gereği, “sözde” yasal sistem kendiliğinden işler... Uzlaşma kurulu devreye girerek, işverenin öngörduğu artışı onaylar ve görüşmeleri sonlandırır.

Bu keyfiliğin nedeni; ülkemizdeki mevcut sendikalaşmayla ilgili yasal düzenlemeler ve buna bağlı işverenin katı tutumudur.

Oysa ki, “sendika” deyince, (üyeleri için) uluslararası hukukta yer alan “uygun bir çalışma ortama ve buna bağlı gerçek bir ücret” elde etmenin yasal platformu akla gelir.

Ancak bizdeki “sendika” anayışı; yasal yönden yükarıdaki tanımlanandan uzak, “güdük” bir örgütlenme modelidir.

O nedenledir ki; yıllardır kötü koşullarda ve cüzi ücretlerle çalışan işgörenlerimiz, iyileşme yolunda bir türlü ilerleme kaydedemiyorlar.

Bu konuda referandumda oylanacak yeni anayasa paketinde de ciddi iyileştirmeler olduğu söylenemez.

Özellikle memurlar açısından; toplu görüşmeler ve sözleşme mevcut, ancak toplu grev hakkı henüz yok.

Özet olarak, yeni yasal düzenleme için “eski tas, eski hamam”tabirini kullanmak yanlış sayılmaz.