Seni, kendimi, bizi özledim...

Elini uzat önce, elini sıkıp sana merhaba demeyi özledim... Sonra karşına oturmayı, defterimin arasından telaşla çıkardığım, dörde katlanmış bir mektubu, eline uzatmayı özledim... Mektuba yazdığım birkaç sözün, ya da geç kalan bir itirafın tedirginliğini duymayı bile özledim...
Yanında ağlamayı özledim... Ve yanında gülmeyi, nedensiz bile olsa, öfkeden bile olsa... Yüzüne bakmayı özledim... Gözlerinin içine bakmayı, ya da bazen gözlerimi gözlerinden kaçırmayı... Bazense seni dinler gibi yapıp, dolaptaki kitapları saymayı bile özledim...
Olur olmaz şeylere kırılıp, sivri dilli mektuplarla seni sessizce azarlamayı özledim... Seni sımsıkı kucaklamayı, ve bu kucaklamanın nedeninin sevinç olmasını özledim...Senden ayrıldıktan sonra, kapının önünde bir sigara içmeyi, hatta bazen, yanına tekrar dönmek için bahane arayışımı bile özledim...
*****
Sözün kısası, seni ve kendimi sığdırdığım o romanın içinde gezinmeyi özledim... Romanın bir sayfasında, yaşamın gerektirdiği olgunluktayken, bir sonraki sayfada ufacık bir çocuk olup şımarmayı, yaramazlıklar yapmayı özledim... Yani ben, seninle birlikte, küçük bir odaya sığdırabildiğimiz her ne varsa, hepsini özledim...
Seni, kendimi, ikimizi.... Seninle birlikte yürüdüğümüz o uzun yolu, yolun sonundaki ışığı gördüğümüzde duyduğumuz mutluluğu... Yenilgilerimizi, ve her yenilgide elimden tutup, bana hâla umutlu gözlerle bakmanı özledim...
Ben, paylaşmayı özledim... Biz, yağmuru, güneşi, bazen dondurucu ayazları, bazen fısıltıyı, bazen de duvarlarda yankılanan çığlıkları paylaştık birlikte... Ya da bazen sustuk ikimizde, ve aslında susarken bile, paylaştığımız şey suskunluğumuzdu...
Ben, paylaşmayı özledim... Hayata dair her ne varsa ellerimde, hepsini senin avcuna bırakmayı özledim...

Deniz Çelimli