Seni çok seviyorum. Canımın içi, anneciğim...

22 Nisan gecesi. Geceye  duygularım düştü.

Geceleyin saat mi ben saatleri unutmak istiyorum.

Canım annem dünyanın en güzel kadını. Benim yüreğimin incecik sesi. Asil ruhlu güzel kadınım, annem. Bu mektubum sana bir tanem. Geceleyin  saat kaç farkında mıyım? İşte duygularım sel olup akıyor,  seninle. Sevgin bir okyanusun derinlikerinden çıkıyor. Duygularım içli, hisli. O güzel gözlerin, masum yüreğinle geçirdiğin bir hayat. Şimdi hazan ve gazal geldi,  bilirim mevsimine  kış düştü, canım annem. .. Anneciğim, seni çok seviyorum. O yaşayamadığın mevsimler, baharlar,  güzellikler bir taneciğim.

Acıların, sevinçlerinle.  Sana dokunan hayat. O hayat ...Çalışmak, çok çalışmak zorunda  kaldığın gecelerin uykusuz- duraksız tütün tarlalarında yorulduğun hayat,  gündüzleri ışıyan güneşle, çocukların.

Daha dün gibi sanki bir türkü söylemek isterdin, duyardım sesini. Türkünü.

Kim bilir yüreğin nasıl acıdı o  hayatın zor ve savurgan kamçılarında? Nasıl dokundun o anlara? İçine nasıl dokundu? Nasıl canın yandı?

Dualarım,  seninle hep.  Dualarım seninle. Duygularım ömrümce yanında,  içinde,  ruhunda. Allahım mevsiminde tüm güzel ve kolay olanı sana çevirsin, dualarım seninle.. Ellerini, seni okşarken.

Sen şimdi hayattasın, sonra biliyorum pek çok zor!!!! Her şey...Şimdi  sevgin ise ömrümce hep bir özlem,  sevgin hep bir  asalet  idi. Bir özlem,  bir aşksın annem.

Seni çok,  pek çok seviyorum....