Seni seviyorum ama seni sevmeyi sevemiyorum

Herşey başladığı gibi devam etse diyorum çoğu kez. Mesela yaşadığımız ilk heyecanları hiç yitirmeden sarılabilsek yanımızdakine.

Sevmenin lezzetini her seferinde görebilsek gözlerinde.

Öldürmesek ya o ilk heyecanın tadını, tüketmesek ya kalbimizde can bulmuş bu aşk kıvılcımını…

Mümkünü yok maalesef.

Bizler gün geçtikçe sahibi olduğumuz her şeyden bezer, vazgeçer oluyoruz. Ya kendi rızamızla yada karşımızdakinin zoruyla koparıyoruz bağları.

Kaçınılmaz oluyor kopuşlar. Bitiriyoruz kendimizi yada bazen karşımızdakini.

Kalmıyor o ilk heves işte.

Her nedense hayalini kurduğumuz portre bir şekilde yavaş, yavaş özündeki halini alıyor. Ve o aslına döndükçe yerini içimizdeki hayal kırıklığına teslim ediyor.

Zaman, zaman birbirimizi dinlemekten bile sıkılıyoruz. Hatta öyle ki, dikkate alıp dinlenmediğimizden sesimizi bile duyuramıyoruz.

İnsan bu noktada tekrar kendine sarılmaya başlıyor işte. Şimdi bana diyeceksin ki; neden, niye?

Sevgi tabii ki bitmiyor yüreklerde ama sevmenin lezzeti kaçıyor bir gün işte. Eksiler biriktikçe ve insan dolduramadıkça boşlukları kendi içine dönüyor yine.

Bir Demet Tiyatro vardı eskiden. Mükremin tiplemesindeki Yılmaz Erdoğan’ın sevdiği kıza yaptığı konuşma geliyor aklıma;

“Mükremin: Ya seni seviyorum da seni sevmeyi eskisi kadar sevemiyorum. Hani eskiden seni sevmenin, birbirimizi sevmenin yeşil gevrek bir tadı vardı. Seni güldürmenin lezzeti damağıma yerleşir orada mutlu mesut yaşardı. Yani bir şey olduğu vakit ilk bunu koşayım gideyim Asuman’a söyleyeyim tarzında bir haberci telaşı olurdu, artık yok.”

Bende bu durumdayım işte.

Seni seviyorum da seni sevmeyi eskisi kadar sevemiyorum nedense.

Sevmenin o yeşil gevrek tadı kalmamış ikimizde de.