Bir demlik muhabbet

Havaların erken kararmaya başlamasıyla ışıklandırılan yerler daha bir dikkatimi çeker oldu. Öyle ki, bazen kendimi Paris’te hissediyorum. Geçtiğimiz hafta bir demlik muhabbet hediye ettik birbirimize. Konuşacak şeyler birikmiş olacak ki, bütün akşam susmadık ikimizde. İstiklal Caddesi’ne ulaşana kadar tahtalarla çevrili barikatları aştık. Uzun yollar kat ettik 5 dk. da varacağımız yere ulaşmak için.

Nihayet o ışığı bol sokaklarda bulduk kendimizi. Yürüdük uzun, uzun. Nereye gideceğini bilmeyen iki yolcuyduk ikimizde. Zamanla yarışmadan, tüm salmışlığın verdiği rahatlıkla o çok sevdiğim Fransız Sokağında bulduk kendimizi. Çiçekli koltuk örtüleriyle, pembe masalarla, masalara yerleştirilmiş mumlarla ve içeriden yükselen naif bir müzik sesiyle sustuk, konuştuk, güldük ve düşündük.

Nereden nereye dedik zaman, zaman. Kısacık gibi görünen zamanlara neler sığdırdığımızı düşündük. Güven duygusunun insanı nasıl birbirine yaklaştırdığını ve bu duygunun sevgi kadar önemli olduğunu kavradık birbirimizde.

Unutulmamışlıklar vardı. Eskisi gibi can yakmıyordu elbette ama hala vardı işte derinlerde bir yerde. Bir zaman yanı başımızda sandıklarımızın nasıl el olabildiğini ve hayatın böyle sürprizlerle dolu olduğunu anladık. Küçücük gibi görünen birkaç senede birbirimize neler kattığımızdan bahsettik.

Şarkılar tuttuk geçmişe, şimdiye ve geleceğe. Sadece laf olsun diye geçti geçmiş kelimelerimizden. Yakmıyordu, burkmuyordu, üzmüyordu belli ki. Ders vermişti, iyi ki dedirtmişti, öğretmişti.

Bu şarkı bizim olsun dedik sonrasında. Bahçede yanan ufo altında kışın gelişini karşılıyorduk adeta. Çemberimde gül oya dedi içeriden birisi. Ve gülmek istedi doya doya içimizdeki çocuğun ta kendisi.

Gece bitti…

Dönerken ikimizde her şeyden arınmışçasına özgür bırakmıştık ruhumuzu.

Yine gidelim dedik. Arada yapalım bunu.

Belki de ilk kez kimseye suç bulmadan, öfke barındırmadan bağlayabildik sohbetin sonunu.

Dostluklar zor kazanılır. İnsan endişe ve sır verip özgürlüğünü kaybetme telaşı ile karşısındakini tanır.

Bir zaman sonra anlar ki, karşısındaki aslında kendi yansımasıdır.