Seni sevmiyorum!

Bir aşığın duyabileceği en kötü şey bu olsa gerek. Seni sevmiyorum! Sana aşık değilim!...
Aman Allahım! Düşünsenize bir kez. Deliler gibi aşıksınız, bir anınız bile onu düşünmeden geçmiyor. Onu yanınızdayken bile özlüyorsunuz. Sadece o var sanki bu dünyada, yok başka biri. Tamam, diyorsunuz, bir daha aşkı merak etmeme, aramama gerek kalmadı, sonsuza kadar mutluyum artık.

Birgün, gelişigüzel, her zamanki gibi soruyorsunuz. "Beni seviyor musun aşkım?" Özellikle kadınların yaptığı bir saçmalıktır bu. Sorma işte, seviyorsa seviyorum der zaten. Adam bir anda, buz gibi bir sesle, "hayır" deyiveriyor. Gülüp geçiyorsunuz önce, ama bakıyorsunuz ki onun yüzündeki ciddiyet olduğu gibi duruyor. "Saçmalama aşkım, tabii ki seviyorum" demedi hala. Sarılmadı, öpmedi. Öylece duruyor karşınızda. Anlamaz gözlerle bakıyorsunuz. Devam ediyor; "Sevmiyorum seni, istemiyorum. Ben hiç aşık olmadım sana, şimdi de değilim. Seni sevmiyorum! Sana aşık değilim!"

O an bir aşığın bittiği andır işte. Üstüne basa basa ve hiç çekinmeden sevdiğiniz kişi size sevmediğini söylüyor. Oysa siz ne hayaller kurmuştunuz ona dair. Neleri göze aldınız, ne kadar çok beklediniz ona kavuşmak için. O ise buz gibi bir sesle, içinde ufacık bir sızı bile olmaksızın size haykırıyor: "Seni Sevmiyorum!"

Ne acı bir şey, ne acıtıcı bir duygu o an yaşanan... Hayatın çirkin yüzüyle karşı karşıya kalmak. Hoş, ne zaman gördünüz, ne zaman baktınız ki doya doya güzel yüzüne. Ya göz kırptı ve kaçtı, ya da geldiği gibi gitti. Ve yine o çirkin yüz, dayanmış burnunuza, kahkahalarla gülüyor halinize. Olsun varsın, tanıdık yüzler o kadar korkutmaz insanı. Avuntunun sonu var mı ki? Ne yapmalı şimdi?

Ne yapmalısı var mı? Unutacaksın. Kolaydı sanki unutmak demeden unutacaksın. Denedim, olmadı palavrasını boşver. İnsan isterse unutur. Unutmayı istedin mi sahi bir kere bile? Onun mu adı unutamamak yoksa? Eh artık, bir arkadaşımın bestesinde olduğu gibi (Çağdaş Mete) unut, artık unutmak ne demekse...