Sensizlikten sınıfta kaldım

Erkekler şaraba benzer, geçen yıllar kötülerini ekşitir, iyilerini olgunlaştırırmış. Sensiz geçen yıllar beni o kadar olgunlaştırdı ki, dalından düşmek üzere olan duttan beter oldum. Bu güzelim dünyada seninle yaşamak varken, sensiz yaşamak gücüme gidiyor kırçiçeğim. Sana çok yakın ama dokunamayacak kadar uzaktayım. Seni görüp sana dokunamamak, sana sarılamamak beni bitiriyor. Beni istemediğin için bir daha seni görmeyeceğim, belki de görmeden öleceğim. Ama şunu da unutma seni ebediyen seveceğim. Aslında hiç düşünmemiştim seninle bir gün uzak olacağımızı. Çok zor geliyor, on sekiz yıl beraber yaşadıklarımıza rağmen senden uzakta olmak. Eğer sevmeseydim zamanla seni unuturdum, belki de yeni bir hayatım olurdu. Diyorlar ki sevgilerin artık eski tadı yok, sen gel de onu bana sor. Beni sevdiğini söyleyemeyecek kadar zor duruma düştüğünü hiç hatırlamıyorum, demek ki gerçekten beni unutuyorsun. Şunu unutma kırçiçeği, ben seni unutmayacağım. Her zaman özelimdin ve özelim olarak kalacaksın. Seni kaybettikten sonra, sanki her an yanımda olacağına inanmakla ne kadar büyük bir hata yaptığımı anlıyorum. İnsan elindekini kaybetmeyince değerinin büyüklüğünü anlamıyor. Hayat bana öyle bir ders verdi ki, ne kadar çalışırsam çalışayım sınıfımı geçemiyorum. Okulda öğretmenler bile kurtarma sınavı yapıyor, ama bana ikinci bir şans verilmiyor. Ben ne zaman en ağır sınavlardan kurtulacağım, ne zaman hayat okulundan mezun olacağım. İstediğim teşekkür veya takdir almak değil yalnızca mezun olmaktı. Ama hayat beni sınıfta bıraktı.....