sevenler terk etmez

Çocukken düştüğümde kalkmayı öğrendim. Sonra guzine sobaya (Bu soba köydeki evlerde olur, hem ekmek, hem yemeğini yapar, hemde ısınırdık, çok işlevli sobalardı) dokunduğumda acıyı öğrendim. Sevmeyi öğrendim, sevilmeyide, belkide ben öyle sandım. Daha sonra terk edilip, beklemeyide öğrendim. Bunu bana sen öğrettin. Birlikteki yaşamımızda çok şeyi öğrettinde yalnızca unutmayı, seni nasıl unutacağımı öğretmedin.

Seni unutmaya çalıştıkça daha çok bağlandım. Eşlerin mutluluklarını, huzursuzluklarını, geçmişlerini, karakterlerini, aşklarını ve bağlılıklarını bir evin duvarı anlatırmış. Bizim evimizde hiç böyle bir duvar yoktu. Yoksa duvarlar her şeyi biliyordu da, bizmi onlar gibi sevgimize ışık tutamadık, aşkımızı yansıtamadık. Değil evde dört duvar, biz bir evde bir duvar bile olamadık. Şimdi bulmak istersen beni; Rüzgarlı bir havada sallanan ağaç yapraklarında değil, ağacın kırılan dallarına sor. Kalabalık yerlerde yanan ışıklara değil, karanlık ve ıssız sokaklarda ekmek parasına dilenen insanlara sor beni. El ele tutuşmuş sevgililere değil, yalnızlıktan sıkılıp parklarda yalnız dolaşan kadersizlere sor beni. Yalnızca sevdiğin için değil, bir gün ağlamak istersen yine beni ara. Karşında eski neşeli aşığı bulamayabilirsin. Ağlamaktan gözleri kan çanağına dönmüşte olsam, bu halimle belki seni güldüremem ama seninle ağlayabilirim. Yapabileceğim tek şey bu..

Eğer perişan halde yaşıyorsam, çektiğim çilenin sebebi sensin. Bulduğunda ölmüşsem benim aşk katilimsin. Ben öldükten sonra yapacağın sevaplarınıda güvenme, çünkü benim işlediğim günahlarımın tek sebebi sensin. Beni gerçekten sevipte sevgini bana sunsaydın bu halde olmazdık. çünkü gerçek aşklarda sevgiler, sonuç ne olursa olsun eksilmez....SEVENLER HİÇ BİR ZAMAN TERK ETMEZ.....