Sesini duydunmu kırlangıçların

Sesini duydunmu kırlangıçların?

Yitip giden, dönmeyen göçmen kuşların.

Gördün mü rüzgarın ev sahibi olduğu
Bozulmuş boş yuvaları.

en safını insanoğlunun uzattın mı yitiklere.

Kokladın mı yaşanmamış güzellikleri.

Diktin mi elinle okul önlüğünü.

Yada öptün mü yaralanmış dizlerini

Yanaklarında hissettin mi

göçmen kuşların kanadı gibi kalp atışını.

Yazın başını, ilkbaharın sonunu

Yitip gidenlerin kokusunu duydun mu.

El verdin mi ,

Yandın mı ,

Susadın mı

Sustun mu,

Bir köşeye pustun mu

emanet ettin mi

topraga

Mahşere kadar.

Düştün mü,

kalktın mı,

kanadın mı

Kül oldun mu,

uçuşurcasına toz oldun mu.

Masumiyetini,

en safını, parçanı verdin mi

Hiçliğe..

Sen yitik kırlangıç hüzün gözlü,

Ey keder kuşu Kanadı gözyaşı yüklü

hoş geldin..

ama niye geldin...

Hayata dair 'söz'lerim zaman zaman bir fotograf karesinde zaman zaman pastoral bir manzara seyrederken, zaman zaman kendimle hesaplaştığımda, zaman zamanda küçücük bir öykünün kanadında gelir ve misafir olur gönlüme... Bazen elimde kalem olur yazılır dökülür satırlara, kimi zaman ise sadece kendime armağanım olur uçar gider benimle... işte yukarıdaki hayata dair sözlerim ise çok değerli bir yazar olan Sayın Emine Supcin hanımefendinin bir öyküsü üzerine gönlüme misafirim oldu...o anda çıktı ve yorum olarak kendisine yazıldı ..insan sevgisi ve dostluğu üzerine kurulu bir yaşam dileğiyle sizlerle paylaşmak istedim...:)

http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=190934

Sayın Emine Hocam tekrar kaleminize sağlık...:)