Sessiz sessiz haykırdım

Görmedin mi sana bakışımı
Anlamadın mı yakarışımı
Demedim, diyemedim
Cesaret edemedim
Geçmişi özledim
Geçmişten bahsedemedim
Gülmene imrendim, kandım
Eskisi gibi yak diye içlendim
Şimdi durgunluğunda çalkalanmak varken
Serseri bir gün geçiriyorum
Geçmişi düşünüp gülümsüyorum
Keşke demekten yorulan dilimle belki demeyi öğreniyorum
Belki tekrar sarar
Belki anlarda döner diyorum
Özler belki, tenimdeki şuh kokuyu
Özler ve bensizlikle başa çıkamaz, döner diyorum

Yokluğunda az dinlemedim bizim dediğimiz bu güzel eseri
Sesini sonuna kadar açıp bağıra bağıra dile getirdim.
Sen de hisset diye son sesimle sana seslendim.

“ Ne yeminler bozdum
Geceler büyürken sensiz
Ne yeminler bozdum
Yıllar geçerken sitemsiz
Ne yeminler bozdum
Tarifi bile imkansız
Senin için ey kara gül ”

Solmayan sevdamla ne tutkular besledim senin için
Ne umutlar ettim gelen gün için
Yaprak oldum soldum, döküldüm
Beste oldum dillerde ağıtlaştım

“ Ben sende rüzgar sevdim
Alıp götüren yılları
Saklı kalan umutları… “

Bizim, dediğimiz gün bilmişiz sakladığımız umutları
Bilmişiz ayrı geçecek günleri
Bilmişiz de bilerek dinlemiş, bilerek bizim demişiz.


“ Ne yeminler bozdum
Geceler büyürken sensiz
Ne yeminler bozdum
Yıllar geçerken sitemsiz
Ne yeminler bozdum
Tarifi bile imkansız
Senin için ey kara gül ”

Şimdi de dinliyorum yıllar geçse de

Çabasız, amaçsız, hasretle...

ESER : KARA GÜL
SESLENDİREN : NURETTİN RENÇBER