Sessizliğim...

Yalnızlığım öğretti bana hayatı, bir çok sesin içinde, hiç olmadı sesim. İçimdeki sesim çok büyük olsa duymadı kimsecikler, yargılarımı, infazları mı, hüznümü kendi içimde yaşadım. Çok şey anlatmak istedim; en yakınıma ama olmadı, yan yana otursak da, kelimeler dilimde düğümlendi hep, çözülmeden aktı yüreğime ve oradan haykırdı hayata çığlık çığlığa. Yıllarca konuştu yüreğim, ama anlatan kendi dinleyen kendi oldu hep... Kimse sormadı sessizliğimi, hep gülümseyen yüzün ardındaki hüznü, kimsecikler anlamadı ve sonunda yüreğimde sustu yoruldu, ne anlatır ne dinler oldu... Şimdi ben sessizce bakıyorum hayata ve haykırıyorum. SESİMİ DUYAN VAR MI???