sevdalıydın...

"Güle güle sevdam!..."


İşte orada
Belki de son kez ağladı gözlerin onun için.

"Sana koşuyorum bir vapurun içinden
Ölmemek, delirmemek için...
...........

Bana su, bana ekmek, bana zehir,
Bana tad, bana uyku
Gibi gelen çirkin kızım.
Sensiz edemem."

"En çok sevdiğim şiirin şairini hatırlamıyorum" demiştin bir gün.. sonra da ikinci kez rastlamıştın bu şiire "Sait Faik'inmiş demiştin sonra şaşırarak... ve ezbere okumuştun.

Sevdalıydın..

Müptelası olmuştun... insanlardan uzakta onunla olmayı tercih ediyordun. İçinden geçenleri hep kendine saklıyordun ona söylemiyordun.

Onsuzluk acı veriyordu sana.
Ona benzeyen bir başkası yoktu senin için..
O tek'ti ! o eşsizdi..

O zamanlar bilemezdin sevdalanacağını.. yakıştıramazdın kendine...


Hani sen kimseye bağlan(a)mazdın.
Hani yanmaz,
Sevdalan(a)mazdın?

Herşeyin ilkini onunla yaşamıştın. İlk öpüşün.. ilk " SEVDAN".. ve ilk yalanın evdekilere..
Kim ne düşünürse düşünsündü...
Dünya umrunda değildi.

Aldanmak, aldatılmak, körü-körüne parlak bir yıldızın peşinde koşmaktı seninkisi..

Sevdalıydın..

Hani çocukluğunda rüyalarında nasıl uçardın, nasıl da mutlu olurdun?
Uyanınca da üzülürdün.
İşte öylesine bir rüyaydı.

Sevda kanatsız uçmaktı senin için...

Ellerinde şekerlerinle,
Avucunda sıktığın şekerlerin kağıdını açıp gözyaşlarına sürdün.
Birisinden duymuştun..
Bir şekeri gözyaşlarına değdirirsen uğruna ağladığın seni bırakmazmış..

Güldün:)) herşey yalandı.

Oysa sen onu kendi ellerinle göndermiştin.
Bütün vedaların, bütün ayrılıkların son sözcükleriyle beraber...

" Güle güle...! demiştin; sadece güle güle...

Onu kaybedişinde kendi benliğini de kaybettin.

"Unuttum" dediğinde ise hep yalan söyledin!
Unuttuğun hep kendindin oysa.

O her gidişinde sen de gittin..

Aldatıldın,
Kandırıldın
Hiç
Vazgeçmedin !

Sen;

iflah ol(a)mayan bir aşıktın...

Çünkü

Sevdalıydın!..

O giderken ağlayamadın..

Umarsız, yapayalnız ve duygusuz

Ve hiçbirşeysiz kala-kaldın..