SEVDİKLERİMİ ANMAK

“Hiçbir şey, acıdan daha hızlı gelemez.”

Bailey

“İçimdeki bütün vagonlar devrilir,

Bir kar yağar istasyonlara

Üşürüm.”

Nuri Can

“Birkaç damla gözyaşı / Kurumuş birkaç çiçek/

Ne kaldı elimizde / Buruk hatıralardan…”

Turhan Oğuzbaş

Ninem (Babaannem) benimGülizarcan… Üzerimde en çok emeği olan kaliteli insan… Anılarıyla taptaze yüreğimde duran ve acısı bir türlü beynimden silinmeyen… O’nu 17 Ekim 1991’de yitirdim!

Gerisinde kalan güzellikler belleğimden silinmiyor. Hangisine anlatayım. Uzun, çok uzun olur. Onun için icaz edebi sanatlarına sığınarak yazdığım şiiri okuduğumda ağlarım! Bir bakıma rahatlarım! Yeri aydınlık olsun!

              Ana Direğim Çöktü

                     - Ağıtsı şiir -

Tam on bir yaşımda öksüz kalınca

Anam oldu, canım oldu Gülizar

Güneş solup karabulut sarınca

Babaannem, kucak açtı Gülizar.

Yaşam şerit şerit gözümde söndü

Anamdı, ninemdi direğim çöktü.

Garip köy çocuğu kente gelince

Yorgan kaydı, gönül çöktü, can nice

Anam! Anam! Sesim gidip gelince

Duyup geldi, sevip öptü Gülizar.

Gönül gücüm, ışığımdı o söndü

Anamdı, ninemdi direğim çöktü.

Üç güldük, koklayıp okşayan odur

Elimizden tutup dayanak olur

Yürek sevgisi sapasağlam durur

Gözüydüm, sakınırdı Gülizar.

Ağrı’daydım, üşüyordum, dünümdü

Anamdı, ninemdi direğim çöktü.

Anısı yürekte çörekli kor kor

Dayanmak kolay mı, gerçekten çok zor

Gözlerim sel oldu, ellerim mosmor

Geride yılların dimdik Gülizar.

Düşündükçe usum duruyor şimdi

Hem anamdı, hem canımdı, ninemdi.

Gülüm oldu, Gülizar’dan ad aldım

Işığımdı kaydı, yıldızsız kaldım

Sarsıldı evrenim, bozuldu bağım

Son solukta beni korur Gülizar.

Üç idik, çok olduk hep paralandı

Bizimle yâd elde hep yaralandı.

Ölümünü doydum on yedi ekim

Sarsıldı benliğim, titredi beynim

Geçmiş, şerit şerit gözümde benim

Acın ile perişanım Gülizar.

Toprağın bol, yerin cennet dileğim

Evrenimden çekip gittin direğim.

Yaşın doksan dörttü, yüreğin kırk dört

Yine üşüyorum, gel üstümü ört

Eridi, yok oldu gönlümdeki yurt

Boğazımda düğüm oldun Gülizar.

Beni mutlu görmek isterdi gönlün

‘Muhsin’im!’mi oldu, yine son sözün.

          Muhsin DURUCAN

                  17.10. 1991

                          *

Balzac diyor ki:“ Bir baba, kendi mutluluğundan çok, çocuklarının mutluluğu ile mutlu olur! ” Bunun etkisini en iyi babalar yüreğinde duyar. Babama olan duygularımı da dizelerimde aktarmaya çalıştım.

                Babamdı O

Edemezdi beni görmeden
Sürekli onurlanırdı varlığımdan
Gülüydüm, Gül’ümü sorardı benden
Eseriydim, yüz akıydım da ondan
Sarıldığımızda tirim tirim titrerdi
Babamdı o.

Trakya’dan Anadolu’ya taşıdım hüznü
Can yolculuğu öncesi buluşamadık
Acı sicim sicim döküldü yüreğime
Son kez görmeden silemedim yüzünü
Ak giysinin bir ucundan al al sızdı içime
Babamdı o.

Yürekten bağlandığı toprakla yine bir
Ayrılışı acıttı içimi, saldırdı benliğime
Üzerine konuşlandı sap ezdiği döveni
Kürek kürek topraklandı anılar bir bir
Canlanan baharla bir yaşam sonlandı
Ninemin kollarında şimdi
Babamdı o…

          Muhsin DURUCAN  

                02.04.1995

                        *