Severim

Fotoğraf çektirmeyi sevmem. Çok gerçektir fotoğrafta her şey. Senin kafandakine uymaz bir sen imajları çıkar karşına her seferinde. Gıdın mı sarktı, işte orada. Göz altların mı pörtledi, saçların mı beyazladı, işte hepsi orada. Oysa belki sen kendini oniki yıl önce çektirdiğin bir fotoğraftaki gibi hatırlıyorsun? Böyle bir tercihin olamaz mı yani? Kendi kandırma hakkın? Fotoğraf çektirmeyi sevmem. Böylesi bir gerçekliğe güvenemem. Ben resim severim. Benim nasıl gözüktüğümü değil de, beni nasıl gördüğünü çizen ressamı severim. Ressam beni tanıyan biriyse göz altlarımı, gıdımı falan ben hiç söylemeden düzeltsin isterim. Ressam benim sevgilimse gözlerimi iri iri çizsin, çizsin ki ben o gözlere bakıp beni sevip sevmediğini anlayayım isterim.

Terk edilmeyi severim. İğne ucunu parmak ucuna hafiften batırıp da canımı yakmayı sevdiğim gibi.

Güldürmeyi severim. Sanki ruhum kahkaha atan insanların kocaman açılan ağızlarından içeri girip de onların ruhlarına doğru uçar, onlara sarılır ve kahkaha birmek üzereyken geri döner gibi hissedirim.

Evden gitmeyi, kaybolmayı, evi özlemeyi, sonra evi unutmayı, ev hiç yokmuş, hiç olmamış gibi hissetmeyi, ama sonra yaklaşan dönüş vaktini ve akabinde eve dönüşü, kapıdan girmeyi, girdiğim andaki yemek kokusunu, annemin soğan kokusu sinmiş ellerini...

Sen hiç bir şey çaktırmadığını sanırsın ama ben bilirim. Bir kaç dakika sonra seni kızarmış gözlerinle bir yerde ağlarken bulursam üzülürüm. Üzülürüm ama severim bu anı, parmaklarımı büyük bir tarak gibi saçlarının arasına sokmayı çok sevdiğim gibi aynı...

not; yağmur zamanı... umarım okuma fırsatın olur ve umarım eskiden beğendiğin gibi bu yazıyı da beğenirsin. k.