Sevgi ne zaman ölür?

Sahi, sizin sevgileriniz öldü mü hiç... Yada düşündünüz mü sevgiler ölür mü? Kim öldürür sevgileri, sevgiler ne zaman ve nasıl ölür... Evet biliyırum, hoş değil ölümden bahsetmek... Hele ki, hiç hoş değil, sevgiye ölümü yakıştırmak... Ama kim ki sevgiye ölümü yakıştıran; ben mi, sen mi, biz mi, sizler mi?
Vaktiyle bir şiirimde değinmiştim; sevgilerin ne zaman, nasıl ölebeileceğine ve kimlerce öldürülebileceğine... İsterseniz burada da yer vereyim şiirime, sizler karar verin, sevgilerin ölüp ölmeyeceğine...

Sevgi...
Biz düşürdük, değil mi!...
Seni biz soktuk bu hale,
Değerlerin altüst olduğu dünyada
Seni biz değersiz kıldık değil mi!...
Hani seni verdik ya hiç hak etmeyene
Hani pırlanta tacı taktık ya,
Merhametten yoksun bir başa!
Hani elmas sandık ya kömürü!
Hani gül deyip sarıldık ya kaktüse!
Hani oturttuk ya gönül tahtına,
Seni tanımayan bir yalan gözü
Sana bu hükmü biz verdik değil mi..
Seni değersiz, biz kıldık değil mi!...

Seni biz aldık ayaklar altına
Başkası değil!
Biz çiğnedik, biz ezdik değil mi!...
Hani seni serdik ya kırmızı bir halı gibi,
Çamurlu ayaklar altına!
Hani koyduk ya gülizara,
Gülden anlamayanı!
Hani aldık ya gönül hapsine
Dünya mahkümunu!
Hani taşa kazıdık ya onun adını,
Öyle de suya yazdık senin adını.
Hani ummanları döktük ya,
Bir katresi fazlayken gözyaşının;
Onu katrede seni ummanda
Biz boğduk, değil mi!...

Sen, iki gerçeğinden biriyken dünyanın,
Ölümden sonra.
Sen, en büyük manasıyken,
Bu anlamsız yaşamın.
Sen varlığın özü,
Çekirdeğiyken evrenin.
Sen, gayesiyken yaradılışın
Ve hedefiyken ömrün,
Seni biz yalan kıldık değil mi,
Altın kaseyle bir faninin önüne koyarken.
Seni biz öldürdük değil mi!
Ölümsüzken bu ölümlü dünyada,
Seni biz öldürdük değil mi!...

Evet aslında iki gerçeği vardır hayatın, biri sevgi diğeri de ölümdür. Bir de ölmeden ölmek vardır, sevgiler öldüğünde... Sevgilerinizin ölmemesi dileğiyle...