Sevgi tükenmemeli

Yaşamın toz zerrecikleri arasında biri var ki; hiç tükenmemeli.

Ölümsüzdür tüm sevgiler,

Yitirmez kendini onca yıllar geçse de…

Yere düşen kar taneleri gibi erimesin,

Hazan yaprakları gibi solmasın,

Gideceği limanı bilmeyen gemiler gibi okyanuslarda başıboş gezinmesin…

Kuşların sesini, güneşin doğuşunu, kır çiçeklerinin renklerini

Yüreklerinde duyumsayabilsin insanlar…

Sevgilerin bir günlük değil dünya durdukça var olduğunu,

Bilsinler doğadaki tüm canlılar, nefes alabilen her şey…

Güneşin yedi rengi gönüllere, gözlere taht kursun,

Karanlıklar aydınlığa dönüşsün…

Evreni anlamayıp sevgiyle oynayanlara yer kalmasın,

Tüketilen sevgiler olmasın, çoğalarak artsın yaşamın toz zerreciklerinde…

12 yaşındaki kızlar okuyabilsin ve hatta şeker yiyebilsinler, şiddete, tecavüze uğramasınlar.

12 yaşındaki erkek çocuklar okuyabilsinler, köle gibi çalıştırılmasınlar, güneşi görüp şarkı söyleyebilsinler.

Çocuklara sevgiyi soralım, sevgiyi anlatalım, kuşlar gibi özgür olsunlar…

Güneşi görsünler, el ele tutuşup sevgiyi paylaşsınlar, çiçekleri koklasınlar…

Sevgi tükenmemeli, yaşamın toz zerrecikleri üstünü örtmesin…

Her sabah kapının aralığından süzülün o güneş ışığı gibi içimize süzülsün.

Penceremizin arkasından seyrettiğimiz o tutsaklıklar olmasın…

Sevgiyi içimizden eksik etmeyelim.

Tüketmeyelim yüreğimizden evrene yayılan sevgileri, aşkları…

Neyi sevmeli insan?

Ne de zor bir tümce, yanıtı kolay bulunmayan…

Nedir sevgi?

İnsan önce kendini sevmeli, farkına varmalı yaşadığının, nefes aldığının…

Boynu bükük olmamalı, yüzü aydınlığa dönmeli, ışığı içinde duyumsamalı…

Açmalı her dem çiçekler gibi.

Tüketmemeli yaşamı, doğayı, her şeyden önemlisi kendini insanlar…

Karanlığın insanları sevgiyle yok edilmeli.

Tükenirken tüketmeyeceğimiz tek varlığımız sevgi olmalı yaşadıkça…