Sevgi ve kurtuluş!

Son kez, hiç bir şey olmamış gibi, son bir kez, yeniden doğmamış gibi! Geçen gün kavgasız anıların akşamında sabahlayan, gündüz gözünü açtığında kitaplara sarılan bir yüz gördüm.. Battaniyeyi üzerine çekmiş, kahvenin sıcağından bir yudum içmiş, bahçedeki kurumuş ağaçların dallarını seyretmiş bir yüzdü o... Bana kalırsa aklın müziğe esaretini güzel anlatıyor, sevginin yanılsamaya uğramasını güzel resmediyordu. Geldiğin, suskunca etrafını izlediğin, odunların şöminedeki çatırtısıyla güzel bir ahenge bulanan bu oda neresiydi? Bana kalırsa her şeyin savrulduğu, resmin ayrıntılara boğulan ve hiç sancılanmamış yeriydi.

Sevdiğin her ne varsa, söylediğin şarkıda gizleniyor, sorduğun ne varsa biraz zamanda demleniyordu. Buruşturup atılan küçük mektuplar, sonbahardan kalma bir burukluğun sessiz simgeleriydiler. Ben bugün mutluyum diyen huzurlu insan, sabahı geçiren, bulutsuz günlerin habercisi bu anın tek şahidiydi. Bu olan neyse, aynı rüzgarın esişi, aynı duanın seslenişiydi! Beni benden alan, seni bana yazan!

Duyduğun onun sözleri, umduğun neşenin gelişi! Bu ne güzel şeydir, kurtuluş ne harika şeydir. Güzel bir güne başlamak, yeni bir söze ulaşmak. Kırılmış bir aynanın gerçek yüzü, alışınca güzeldir dünü! Bırak, aksın, yeniden demlensin huzurun soluğu, bırak sonlansın, boşluğun boğukluğu! Şimdi güzel, farklı, kalıcı. Bırak yenilensin, daima, sonsuza dek! Hep!

selin428@yahoo.com.tr