Sevgili Aysel Gürel…

Ailemin yetiştirmek istediği hanım hanımcık, edepli, ama elbette ki modern bir kız olmaya çalıştım...

Çalıştım… Çalıştım…

Oldum…

Ama… Ben olamadım…

“Ben”imi bulmaya çalıştıkça karıştım…

Ben beni bulamayınca, hayatıma giren adamlar da, güya beni korumak adına, aklımı iyice karıştırdı!...

O dönemler de gıpta ile bakardım sana, inan, ama bir “acaba” yüklenirdi omzuma, aklımı çelmeye çalışanlar tarafınca…

Ben olmayı öğrenmeye başladığımdan bu yana, eskiden gelen saygım, sonsuz bir seviyeye ulaştı, ama keşke bunu yazabilseydim sana, okuyabileceğin zamanda…

Ah… Bu da benim ayıbım!...

Hoş… Hayıflanmanın anlamı yok…

Sen duyarsın muhtemelen bir yerlerden, ya da bu da bir derstir, alınması gereken…

Sevgili Aysel Gürel…

Kaç hemcinsin, kaç karşı cinsin aslında olmak isterdi ki senin yerinde, ah.. Bir bilsen!

Sen biliyordun da, ah… Kaç kişi anlayabilmişti seni yürekten!...

Bu yaşta bu şort, bu yaşta bu tişört derken, hani dedikodu yarıştırırken, yerinde olmayı kaç kişi istemedi ki…

Biliyorsun zaten bunları, göğsünü de gerdin zaten, ki o göğüs ki, ne diyeyim, ne yeterli gelir, bilemem, NE BÜYÜK KADINDIN SEN AYSEL ABLA!...

Güle güle git…

Sevgi götüreceksin, biliyorum, oralara da…

Çıtır kızı da olacaksın, biliyorum, yakışır vallaha da…

Sevgiyle uğurluyorum seni, sevgili Aysel Abla…

Yanında az biraz yer aç, vakit ne zamandır bilemem ama, biz çok eğleniriz vallaha oralarda!...


Gülgün Karaoğlu
Şubat,19/08