Sevgili Tillie/2

John hayatında birçok kez ağlamıştı elbette. Ama tam anlamıyla yani tüm ruhunu ve bedenini titretecek şekilde gerçekleştirmemişti bunu. Şimdiyse geçmiş yıllarda, içine attığı, görmezden geldiği duyguları teker teker kusuyordu adeta. Kalbinde ve gözlerinde akacak bir şey kalmayıncaya kadar ıslattı kapının girişini. İçindeki boşluğu fark edince ruhunda bir değişim olduğunu hissetmemek elde değildi. Hafiflemişti… Sırtını dayayıp ağladığı kapı bütün yüklerini emmişti demek. Tıpkı Tillie’nin eskiden yaptığı gibi… Kırışık yanakları minik bir hareketle kıvrılarak gülümsedi kapıya doğru. Elleri yaşlı ahşap kapıyı dostça sıvazladı. Uzun yıllardır aradığı dostu bulmuştu John. Bu duygunun verdiği huzurla çevresini seyre daldı. 

John nefes alış verişi düzene girdikten sonra toparlandı. Duvara tutunarak doğruldu. Ve on yıldır kapalı kalan, anılarıyla dolu olan odaya girdi. Oda bıraktığı gibiydi, eşyalar Tillie’nin hatıralarına olan saygılarını kanıtlamıştı: Eski sallanan koltuk cama dönük bir şekilde duruyordu. Az ileride sade bir yazı masası pencereye bakıyordu. Üstünde sararmış yapraklı bir defterle mürekkepli kalem vardı. Yazı masasının hizasında tüm duvarı kaplayan bir dolap bulunuyordu. John, bu dolabın içindeki hatıraların yoğunluğu etkisiyle gözlerini koltuğun hemen kenarındaki yatağa çevirdi. Yavaş adımlarla yatağa ilerledi ve narin bir şekilde oturdu ince pikenin üzerine. Elleri pikenin üstündeki desenleri keşfederken gözleri odayı tekrar tekrar inceliyordu unutmamak için. Kulağında Tillie’nin şen kahkahası, burnunda düğünlerindeki akasyaların kokusu dans ediyordu…