Sevgiliye son mektup

Buruş buruş elleri titreyerek masanın üzerindeki sarı yaldızlı kalemi kavradı. Önce gözlerini kıstı sonra ellerinin ne zaman bu hale geldiğini hatırlamaya çalıştı. Titrek elleri gözlüğünü çıkarmakta zorlandı ama zorluklar hep onu kamçılamazmıydı!... Yıların gözlerinde bıraktığı izlerinin üzerine yerleştirdi gözlüğünü ve kafasını dikleştirip, omuzlarını vücudunun elvediğince düzelttip, derin bir nefes aldı, cigerlerini parçalarcasına. Önce bir başlık koymalıydı yazısına biraz düşündükten sonra SEVGİLİYE SON MEKTUP yazıp arkaya yaslandı. Çok uzun mesafeler bitirmiş maraton koşucusu edasıyla...

Zeytin karası gözleri nemlendi, kalbini tuttu eliyle gene tekliyordu. Artık bu hep oluyordu sanki...

Oysa genç bir bedene sahipken o kalp teklemesini aşk zannederdi şimdi ise bunun çok derin yaralar açan bir sevgiden geldiğini farkediyordu.... Son birkaç ayını hastanede geçirince her şeyi daha farklı anlamıştı sanki. Yaşam denilen şey sevginin yeşerttiği bir ormandı, içindeki ırmaklarda yıkanıp, temizlenip, ağaçlar arasında koşuşturmak. İnsanın yaşamasını sağlayan sadece sevgiydi artık çok iyi biliyordu, ama geç mi öğrenmişti acaba?.... Yaşayabildiği ve yaşayamadığı tüm sevgileri toplayıp avuçlarına, derlediği sevgi akan kır çiçeklerini yüreğinin üzerinde tutu. Kulaklarında çınlayan nameler eşliğinde mektubuna başladı.

devam edecek....