Sevmek eskidenmiş miş miş....

Ne çok beklemiştik aslında di mi bu anı?

Yıllardır yaşadığın onca aşk acısının, güçsüzlüğünün, hayal kırıklıklarının kahramanının artık karşımızda olduğunu düşünmüştük. Bu sefer gerçekten bulduk sanmıştık.

O buruk gülümsemelerin yerini artık bir ömür sürecek gerçek kahkahalara bıraktığını sanmıştık. Aradığımız huzuru, güveni, ciddiyeti işte bu sefer bulduk demiştik….

Sanmıştık ki ; onun da aradığı bizdik. Birbirimizi öylesine tamamlamıştık ki; bugüne kadar yaşadığımız onca ilişkinin bedelini şimdi rüya gibi bir mutlulukta bulduğumuza inanmıştık.

Ama nerden bilirdik ki bu da diğerleri gibi geçici olacaktı.. Her seferinde safça inanıp, geçmişte hiç böyle olmamış gibi yaşıyorduk aslında. Bütün içtenliğimizle tutunup, bütün samimiyetimizle seviyorduk..Beynimizle, yüreğimizle, kalbimizle biz biz olmaktan çıkıp aslında karşımızdakine bürünüyorduk. Acısını acımız yapıp, dertlerini kendi dertlerimiz gibi yaşayıp, o mutlu olduğunda mutlu olan, o mutsuz ise hayatımız kararan bir kişilik oluyorduk. Ama biz bunu hep yapıyorduk.

Çünkü bu bizdik. Biz sevdik mi Mecnun’unu bekleyen Leyla oluyorduk. Biz sevdik mi kör oluyorduk. Biz sevdik mi tanınmaz oluyorduk.

Biz hoyratça sevemedik. Sonlandırmak için başlamadık. Biz sadece filmlerde sandık SON yazısını…

Adam olmak daha az sevmekse, biz hiç adam olamadık ! Çünkü biz her şeyin yolunun SEVMEKten geçtiğine inananlardandık…..