Sibel Kalaycı: göçtüğün yer uçmağ olsun

Okuldaşım ve meslektaşımdı. Fakülteye bizden bir yıl sonra başlamıştı. Çoğunluğu kız öğrencilerden oluşan okulun kalabalığı içinde öyle çok dikkat çekebilecek biri değildi. Çalışmak zorunda olduğum için pek seyrek uğrayabildiğim okulda büyük ihtimalle varlığından bile haberdar olmayacaktım. Ancak yolu en yakın arkadaşlarımdan biriyle kesişti ve bir süre çıktılar. Tanımam da o sayede oldu. Tanımak derken öyle uzun boylu bir tanışma da değil. Okula uğradığımda öteki arkadaşlarımla birlikte birkaç defa ayak üstü kısa süreli sohbetten ibaretti tanışıklığımız...

Ufak tefek çıtı pıtı bir kızcağızdı Sibel Kalaycı... Bir bu özelliği, bir de ürkek, içleri gülen, ışıl ışıl gözleri kalmış aklımda... İkinci ya da üçüncü sınıfa geçtiğinde çoğu arkadaşımız gibi stajyer gazeteci olarak çalışmaya başladı ve ben onu bir daha ne gördüm ne de haber alabildim. Ta ki bir ara arkadaşımla sohbet ederken ondan konu açılıncaya kadar... Arkadaşım onun ağır bir hastalığa yakalandığını söyleyince inanamadım. Daha doğrusu o yaşta birine yakıştıramadım herhalde... Tanıdığımız insanlara bazı şeyleri yakıştıramayız. Kötü şeyler hep başkalarının başına gelir, biz biraz üzülsek de unutur geçeriz diye düşünürüz. Bir de "yaşı gençtir atlatır" diye düşündüm sanırım. Nitekim atlattı da; ancak hastalık sonradan başka organlarında ortaya çıkmış ve bu defa yenememiş.

Hastalığını öğrenince hayata hiç küsmeden devam etmiş. Aradan geçen sekiz yılda üç tane güzel kitap çıkarmış. Ayrıca çeşitli internet sitelerinde yazılar yazmış.

Ancak yakınlarda bir gece rüyasında gördüğü ölüm meleğinin davetine önceki gece uymak zorunda kalmış.

Otuz beş yıl önce açılan ve bugün kapanan daracık bir parantez...

Bazı insanlar misafir gibidir bu dünyada. Her an kalkıp gitmeye hazırdırlar. Uçucu ve kırılgandırlar. Kimseyle kavga etmez, kimseyi kırmaz, kimseye zarar vermezler. Göçüp gittiklerinde sırf kendinizi teselli edebilmeniz ve daha az üzülmeniz için ona ilişkin kötü bir anı ararsınız; ama yoktur, bulamazsınız. Onu iyi ya da kötü anılarım olabilecek kadar yakından tanıyamadım ama galiba Sibel Kalaycı o insanlardan biriydi.

Göçtüğü yer uçmağ, ömrü hep bahar olsun.

.....