15 Ağustos '08
- Kategori
- Anılar
Sibel Özkan
Aynı yuvanın çocuklarıydık; tukenmez olanin icinde, karanlik, yogun, hic birsey istemeyenler gibi davranan dilin kayitsiz kaldigi, bize gore dunyanin merkezi olan: 110 kisilik dev bir aile; Konya cocuk yuvasi.
Girisinde ki genis demir parmakliklardan iceride neler oldugu konusunda bir fikre sahip olabilirsiniz.
Kırılacağı endişesiyle yenilenmeyen küçük bir oyun parkı, betondan bir bahçesi, asla üstüne basılmayacak hiçbir zaman çıkmayan çimleri.
Musluman bir ulkede, dindarligiyla ovunen bir sehirde o yuzon cocugun kaldigi barinagin camilerden daha iyi olmasini beklemeyin. Zira o dindar halkin o cocuklara deger verdigini onlara yardim ettigini de beklemeyin. O gunlerde cocuklar cennete gitme araci degildi, bugün dahil...
Kimsenin anlamadığı, anlamak istemediği şu basit denklem;
Hangi bebek hangi cocuk hayatinin orada devam etmesini isteyecek talihsizligin basina gelmesini isteyebilir ki? Ya da hangimiz ayaginda kokmus coraplarla, asla uzerinize tam olmayan yirtik pirtik giysilerin icinde, her sabah agzini burnunuzu haslayan demir bardaklarla cay icmek. Ya da hanginiz sut tadinda su icmek?
Her sabah ayni sevimsizlik; buyuk bir gurultuyle bekcinin sesi duyulur uyanmak gerekiyor, uyanmamiz gerekiyor; bunu kimse anlayamaz. Oysa gece cok aglamistiniz: annenizin yaninda olmaniz gerekiyordu aksi mumkun degildi tek istediginiz annenizin kucagiydi ? Bak yine olmadi, bu sabah da olmadi; bekcinin bagrismalari sizi kendinize getirmeye yetmiyordu ta ki bi yerinizden tutup kendinizi yerde bulana kadar.
Aglayacak biraz daha zamaniniz var...
Sadece sizi buyuturler orada, onemli olan yasinizin buyumesidir bu herkes icin gecerli ve iyi bir kuraldir.
Sibel'de buyudu, bugun unutuyor herseyi ve inanilmazi basariyor esasinda hicbirimizin anlamadigi, anlayamayacagi birsey bu. Yalnizdi yurttan cikarken, Bu ulkenin olimpiyatlarinda ki tek madalyasini kazanana kadar. Yalniz basardi simdi cok var yalniz olmadigini anlatacak.
Karanlik sokaklarin kirli duvarlari yok, boguk soguk gecelerin caninizi acitana kadar oksurten yalnizligi yok.
Sibel, Huzur icinde herAn esirgeniyor, korunuyorsun. Biliyorum hicbirsey beklemedigini butun bunlar vaatlerle dolu bir bosluk.
Onunde saygiyla egilsinler ve neyi basardigini anlasinlar diye...