Sil baştan başlamak gerek bazen...

Yaklaşık dört saat boyunca ulaşmaya çalışmıştı Zeynep’e ayrılmadan önce. Ama ulaşamamıştı. Numarası ya meşguldü ya da ulaşılamıyordu. Belli ki hayatında başka biri vardı. Ne kadar korkunç bir gerçekti… Düşüncesi bile korkuturken, gerçek olmuştu başka biri…

Çay mis gibi kokmaya başladı. Kristal fincanına tavşan kanı çay koyup, dört şeker attı. Balkonda bir taraftan denizi izleyip, bir taraftan simidini yeme niyetindeydi. Balkona doğru ilerlerken gözü kararmaya başladı. Duvara yaslanıp destek almaya çalıştı. Ama nafile.. Elleri, ayakları tutmuyordu… Çay fincanı elinden kaydı…Kendisinin de artık dayanacak gücü kalmamıştı.. Ölüyor muydu yoksa? Bir kuvvet beynine baskı yapıyordu.. En son hatırladığı şey, yere düştüğü zaman yüzüne batan kırık cam parçaları yüzünden kanayan yüzünü eliyle temizlemeye çalıştığıydı…Gerisi koyu bir karanlık…

Gördüğü rüya mıydı yoksa gerçek mi bilemiyordu… Babaannesi karşısındaydı…Yüzü kızgındı… Bir anlam veremedi onun kızgınlığına… Çünkü, severdi torununu babaannesi… ”Bazı insanlar çiğ süt emmiştir oğul, şunu unutma ki her kim olursa olsun, kimseye olduğundan fazla değer verme ve böyle insanlar için canını tehlikeye atma ve zamanını harcama...”

Uyandığında, hastanedeydi… Yanıbaşında gece boyu uyumamış olan annesi… ”Anne… ”diye seslendi usulca… Annesinin yüzü korkudan bembeyaz olmuştu oğlunun hastaneye kaldırıldığını duyduğunda…

ARKASI YARIN....